21.56 கம்பன் கலை நிலை.
லடைந்து திகைத்தான். எங்கும் இருண்டு செறிந்த இருளிாவில் மருண்டு மறுனென். காட்டில் வழி சுவலித் திசை தெரியாமல் அலைகின்றானே? என முதலில் கினேன்தான். அதி மதியூ;ெ அவ் வாஅ அலையான்; என்று பின்பு கெளிக்கான். இவ்வளவு நோம் ஒரு நாளும் என்னே க் தனியே விட்டு அவன் பிரிக்க கின்றது இல்லையே! போன இடத்தில் பின்னக்கு எதோ பிக்ழைபாடு நேர்க் துள்ளது; ஆன கிேைலதான் எனக ஆருயிர்த் துணையைக் கா
ளுேம்’ என இம் மான விான் மறுகிக் துடித்து பதைத்துப் பல பல கினேந்து உனக்த சிங்க பசி காப உரையிடலரியன. தம்பியை எண்ணி இந்த அண்ணன் உள்ளத் துடிப்புகளுள் சில அடியில் வருவன.
நீர்கண்டனே இவ்வழி கேடினே டோய்ச் சார் கொண்டு என இத்துணே சார்கிலல்ை!
வார் கொண்டணி கொங்கையை வவ்வினர்.பால்
போர்கொண் டனளுே? பொருளுண்டு இது எளு.
அஞ்சொற்கிளி அன்ன அணங்கினேமுன் வஞ்சித்த இராவணன் வவ்வினளுே? நஞ்சிற் கொடியான் கடலேத் தொழிலால் துஞ்சுற் றனணுே விதியின் துணிவால்; வரி விற்கை என் ஆருயிர் வத்திலல்ை தருசொற் கருதேன் ஒருதையலேயான் பிரிவுற்றனென் என பது ஒர் பீழை பெருத்து எரிவுற்றிட ஆவி இழந்தனனே உண்டாகிய காரிருளோடு ஒருவென் கண் தான் அயல் வேறு ஒரு கண் இலல்ை
புண்தானுறு நெஞ்சு புழுங்குறுவேன் எண்டானிலன் எங்ாவனம் காடு கெனெே
தள்ளா வினேயேன் தனி ஆருயிராய் உள்ளாய் ஒருயுேம் ஒளித்தனேயோ ? பிள்ளாப் பெரியாய்! பிழைசெய் தனேயால் கொள்ளா உலகு உன்னே இதோ கொடிதே
பேரா இடர் வங்தன பேர்க்க வலாய்! திரா இடர் தங்தனே தெவ்வர் தொழும் வி ரா! என இங்ஙன் வெறுத்தனேயோ? வாராய்புறம் இத்துணை வைகுதியோ?
_ ருகிப் நிலைகள்
தவிக்க
(1)
(2)
3 )
(4)
(5)
(6)
