7. ஆ ம ன் 2239
காட் டியவர் பின்பு f தினெ ண் பாசைட பாக் களின் கூக்குரல் களையும் கோக்கச் செய்தார். , இயற்கைகளை யும் கேளில் காண்பது போல் ணர்வுக் காட் கெஃ ஊட்டி வரு ன்ெருர், ஒதி வருவதில் போதனைகள் பொலித்து வருகின்றன.
காதிகாதலன் கரு கடலின் அன்னது.
என்றது அக்கப் பொய்கையின் பாப்பையும் நீர்ப் பெருக் கையும விளக்க வங்க காதிகாதலன் என்ற விசுவாமிக்கிா ை காதி மன்னனுடைய அருமைப் பு:கல்வன் ஆகலின் இப் பெயனை மருவி கின் ருர் பிசமாவோடு மறு ட்டு உலகங்களே யெல்லாம் படைப்பேன் என்று கோகிக முனிவக் றிேத் சிருட்டித்த போது கடலுக்கு நிகர் ஆக இக்தக் கடாக க்கைப் படைத்தருளினுமோ? என வியத்து நோக்கும்படி அது விரித்து பாங்கிருந்தது.
இராமனுக்குத் திருமணம் முடி த்துவிட்டு விடை பெற்றுப் போன முனிவகை இங்கே இவ்வாறு கினேவுக்குக் கெ கண்டு
வந்திருக்கிருள். காதாைது மகிமை மதியில் ஊறியுள்ளன.
. . . + + - * _ --- Foo ஃ க = வாவியின் அமர்ந்து தேவியை நினைக்தி த.
குளிச்க் மலர்ச் சோலைகள் புடை சூழ்ன், அக்க இனிய தடாகத்தைக் கண்டதும் இராமன் டெ சிதம் மகிழ்த்து அதன் கரைமேல் திசம் பியுடன் கன்யிெருக்தான். கடந்து வக்க கணேப்பு *! - o + * -- --- ங்ேக அமர்க் இருந்தவன் அங்கே உலாவிக் கிரிகின்ற மயில்களையும் அன்னங்களையும் நோக்கித் தன் தேவியை கிாேது ஆவி அமைக் தான். பிரிவு ஆற்றாமல் பணிபலமடைந்த இவன் ம.த.கி மொழிக் து
| - - * ... “ உருகியும்ே கதன ள கிலைகளுள் அயனே T வருகின் ?.
ஒடா கின்ற களிமயிலே! சாயற்கு ஒதுங்கி உள் அறிந்து
ஆடே ட’ . திரிகின்ற யுேம் ஆகம் குளிர்த்தாயோ? தேடா நின்ற என் உயிரைத் தெரியக் கண்டாய் சிங்தை உவந்து அடா கின் ருப்ஆயிரம்கண் உடையாய்க்கு ஒளிக்குமாறுண்டோ:
வண்ண வறுதா மரைமலரும் வாசக் குவளே காண் மலரும் புண்ணின் எரியும் ஒரு கெஞ்சம் போதியுமருத்தில் கரும். பொய்காய்! கண்ணும் முகமும் காட்டுவாய் வடிவும் ஒருகால் காட்டாயோ? ஒண்னும் என்னினஃதுதவாது உலோவிருைம் உயர்ந்தாரோ :
