7. இ ரா ம ன் 2041
ாச்சிச் சிரம் பாய்ந்து அவன் மார்பினும் தோள்கள் மேலும் இச்சிச் சிறகால் புடைத்தான்; கடிக்கான்; உலையா மூச்சு இற்ற இராவணனும் முடிசாய்ந்து இருந்தான்: போச்சு இத்தனைபோலும் கின் ஆற்றல்? எனப் புகன்றான். (சடாயு உயிர் நீத்த படலம், 124-126)
தண்டாயுதத்தால் அடிபட்டுக் கீழே விழுக்க கழுகாசன் மூர்ச்சை கெளித்து எழுத்து ஆவேசமாய்ப் பறந்து வந்து எதிர் மறித்த இராவணனைப் படுத்தியிருக்கும் பாடுகளைப் பார்த்து இங்கே நாம் ஆச்சரியப் படுகின்றாேம். விாத் திறலை வியக்து கிகைக்கின்றாேம். மாச்சிச் சிரம் பாய்ந்து என்றது அவனது அட லாண்மையை மாய்த்துப் பத்துக் கலைகள் மீதும் பாய்ந்து எற்றி அடித்த இடித்து மிதித்துக் கொத்திப் புரித்த கொற்றம் தெரிய.
ஊழிக் காற்று என உருத்து வந்தவன் முன்னம் தன்னை மோகிய கண்டத்தைப் பறித்து எறிந்தான்; கேளில் பூட்டியிருக்க குதிசைகளைச் சிதைத்துக் கொன்றான்; இராவணன் கோள்களில் மாட்டியிருக்க அம்பருத் தாணிகளைத் துணித்து விசினன்; அதி விசிக்கிரமாய் வலம் இடமாகச் சாரி கிரிந்து கன் சிறகுகளால் முகங்களில் அறைத்து, மூக்கால் குத்திக் றிேக், கொக்கிச் சிறி, கூரிய கால் நகங்களால் மேல் எங்கும் பீறிக், கிழித்து இாக்க வெள்ளம் சிதறச் செய்து உக்கி விாமாய்ப் போராடினன்.
அாக்கர்பதி யாதும் செய்ய முடியாமல் அவமானத்தால் புழுங்கிக் கலைகவிழ்ந்து கவிக்கான். செயல் அற்றிருக்க அவனது இயல்பை நோக்கி அயல் வந்து இவன் ஆங்காரத்தை மூட்டினன். ‘எட இாாவளு! இவ்வளவு தான உன் விாம்? ஈசன் கயிலையை ஊசி வேரோடு பறித்து எடுத்ததாக யாண்டும் வாசி பேசி அகங் கரித்துக் கிரியும் ஒ சேப் பதனே! கின் கிட்டு சத்தை இன்று முதல் விட்டு ஒழி, பத்தினி மீது வைக்க பாதக ஆசையின் பலனை அனுபவிக்காய்! இனி உணர்ச்சியுடன் உய்த்து பிழை; அங்க உத்தமியை என் கையில் கந்து விட்டு ஒடிப் போய் விடு; மேலும் போராடிப் பார்க்கலாம் என்றால் அதையும் முடிவாகப் பார் என் பேசாத கலையைக் கொங்கப் போட்டுக் கொண்டு இருக்கிறாய்! இங்கப் பேட்டைச் சிறுகரி விரும்பியது போல் இராம பத்தினி வியக் காமிக்க ைேமயைக் கண் எ கிரே கண்டாய்! கண்டகா!
256
