திராவிடநாடு கோரிக்கை
135
திராவிட நாடு கோரிக்கை, தமிழகத்திற்கு அப்பால் இருந்த அறிஞர்களின் கவனத்தை ஈர்த்தது.
ஒரு முறை, அலிகார் பல்கலைக் கழக மாணவர் கூட்டத்தில் பேசிய சர். பிரேஷ்கான் நூன் என்ற இஸ்லாமியத் தலைவர்,
‘இந்தியா விடுதலை பெறும் போது, அய்ந்து அரசுகளாகப் பிரிக்கப்பட வேண்டும். அந்த அய்ந்து அரசுகளின் பிரதிநிதித்துவம் கொண்ட ஓர் இந்தியக் கூட்டாட்சி ஏற்பட வேண்டும். அக்கூட்டாட்சி பாதுகாப்பு, நாணய முறை ஆகியவற்றிக்குப் பொறுப்பாயிருக்க வேண்டும்’—என்று கூறினார். அந்த அய்ந்து அரசுகளில் ஒன்றாக, திராவிடநாடு (சென்னை மாகாணம்) அமைய வேண்டுமென்று கோடிட்டுக் காட்டினார்.
திராவிடநாடு கோரிக்கை பற்றி, அனைத்திந்திய முஸ்லீம் லீக்கின் தலைவர் ஜின்னா அவர்கள் கூறியது வருமாறு:
‘திராவிடப் பொதுமக்களே! நீங்கள் திராவிட நாட்டைத் தனியாக நிறுவ உங்கள் சொந்த இலட்சியப்படி, வேலை செய்யுங்கள். திராவிடத்தைத் தனி நாடாக்குவதில், என்னாலியன்ற எல்லா உதவிகளையும் செய்கிறேன். திராவிட நாட்டில் வசிக்கும் 7 சத முஸ்லீம்களும் உங்களுடன் தோழமை பூண்டு ஒழுகுவார்கள்’ என்றார்.
இந்தியச் சட்டசபையில் 17-3-1942இல் பேசிய அனைத்து இந்திய முஸ்லீம் லீக் பொதுச் செயலாளர் ஜனாப் லியாக்கத் அலிகான்: இந்தப் போர் முடிந்ததும் நிர்மாணிக்கப்படும் இந்திய அரசியலில், பாகிஸ்தானும், திராவிடஸ்தானும் கண்டிப்பாய் அமைந்து தீர வேண்டும் என்று கூறினார்.
தனி நாடு என்னும் புரட்சியான பலன் கேட்டுப் பெறுவது அல்ல; தோழமை கட்சிகள் பரிந்துரைக்கப் பெறுவது அல்ல; சொந்த வலிமையால் விளைய வேண்டியது. சொந்த வலிமை போதுமானதாக இருந்ததா?
பாகிஸ்தான் கோரிக்கைக்குப் பின்னால் பொங்கியெழுந்த ஆதரவு போல, அலைகள் திராவிட நாட்டிற்கு எழவில்லை. எனவே, இந்திய அரசியல் உரிமை பற்றி தலைவர்களைக் கலந்தாலோசிக்க வந்த ‘சர். ஸ்டாபோர்டு கிரிப்ஸ் குழு’ பெரியாரின் கட்சியைப் பொருட்படுத்தவில்லை.
