இந்திய விடுதலை: பெரியாரின் கணிப்பு
143
இப்படியென்றால் பொருள் என்ன? பார்ப்பனருக்கும், சமஉரிமை இருக்கும்; சம வாய்ப்பு இருக்கும்; வேலையிருக்கும்; வாழ்வு இருக்கும்; அவ்வாழ்வு சோம்பேறி வாழ்வாக, பிறவி உயர்வாக இராது என்று பொருள்.
‘எல்லோர்க்கும் வாழ்வு’ என்று முரசு கொட்டிய பிறகும், பார்ப்பனர்கள், திராவிடர் கழகத்தை எதிர்ப்பதை விடவில்லை. அந்த எதிர்ப்பு, நாட்டுப் பற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டது அல்ல; தங்களுக்குள்ள பிறவி உயர்வும், அதனால் தொடரும் தனி வாய்ப்புகளும் போய் விடுமோ, என்ற அச்சத்தால் எழுந்தது ஆகும்.
நம் நாட்டைப் பொறுத்த மட்டில், திராவிடநாடு பிரிவினை கோரிக்கையைக் காட்டி அழுது, தமிழ்நாட்டுப் பார்ப்பனப் படிப்பாளிகள், முன்னிலும் அதிகமாக இந்திய அரசிலும், பிற மாநில அரசுகளிலும், இந்திய முதலாளிகளிடமும், வேலைகளைப் பெற முன் வந்தார்கள். தமிழ்நாட்டுப் பார்ப்பனத் தொழில் அதிபர்கள், பெரியாரின் கிளர்ச்சிகளைத் தங்களுக்கு உதவியாகப் பயன் படுத்திக் கொண்டார்கள்.
இயற்கையாக, தமிழ்நாட்டு முதலாளிகளுக்கு எவ்வளவு தொழில் உரிமம் கிடைக்குமோ, அதை விட, அதிகமாகவே உரிமங்களைப் பெற்றார்கள். யானை உண்ணும் உணவில் சிதறியவற்றை, எறும்புகள் பொறுக்கித் தின்பது போல, பார்ப்பனரல்லாத முதலாளிகள் சிலரும், பெருந் தொழில் நடத்த வாய்ப்பு பெற்றார்கள்.
தமிழ்ப் பொதுமக்களைப் பொறுத்த மட்டில், ‘பழைய கறுப்பனே’ என்னும் நிலை நீடிக்கிறது. எதனால்? எல்லோர்க்கும் வேலையும், எல்லா வேலைகளுக்கும் வாழ்க்கைப் போதுமான ஊதியமும் கொடுக்கக் கூடியது சமதர்ம பொருளியல் முறையே.
வேலை செய்யும் வயதினர் பலராகவும், வேலைகள், சிலவாகவும் உள்ள வரையில், செல்வாக்கோ, சாதகமோ உள்ள சிலர், வேலைகளைத் தட்டிக் கொண்டு போவதும், மற்றவர் வேலையில்லாது அலைவதும், தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாகும்.
இந்திய மக்களிடையிலும் சரி, தமிழ்நாட்டு மக்களிடமும் சரி, சென்ற முப்பதாண்டுகளில் சமதர்ம உணர்வு பரவியதை விட, நடுத்தர சுரண்டல் உணர்வு, நச்சுக் காற்று போல பரவி விட்டது.
