144
பெரியாரும் சமதர்மமும்
சென்னை மாகாணம் முழுவதையும் திராவிட நாடாகப் பிரித்து, முழு ஆட்சி உரிமை உடைய நாடாக்க எண்ணிய திராவிடர் கழகம், தமிழ்நாட்டிற்கு அப்பால், அன்று பரவவில்லை.
கேரளம், கன்னடம், ஆந்திரம் ஆகிய பகுதிகளில், திராவிடர் கழகத்தின் கோட்பாடுகள், நடைமுறைகள் பற்றி, கொள்கைப் பரப்பு முயற்சி அரிதாகவே இருந்தது. எனவே அப்பகுதிகளில் இருந்த, சமய நம்பிக்கையற்ற, சாதி உணர்வு அற்ற, சமதர்மக் கருத்துடையவர்கள் கூட, திராவிடர் கழகத்தோடு. பின்னிப் பிணைந்து, செயல்பட வாய்ப்புகள் வளரவில்லை.
இக்குறைபாட்டை கழகம் உணராமல் இல்லை. ‘பிற தென்னகப் பகுதிகளில், கழகக் கொள்கைகளைப் பரப்ப அமைப்புகள் ஏற்படுத்தப்பட வேண்டும்’ என்று திருச்சி மாநாட்டின் 22வது முடிவு கட்டளையிட்டது. ஆனால், அது நடைபெறாமல் காலங் கடந்து விட்டது.
திருச்சி மாநாட்டிற்கு முன்பே, இரண்டாம் உலகப் போர் ஓய்ந்து விட்டது; வென்ற பிரிட்டானியரும் நலிந்து போய் விட்டனர். பிரிட்டானியப் பேரரசை அப்படியே கட்டிக் காக்க இயலாது என்பதை நம்மை விடத் தெளிவாகப் பிரிட்டானியர் புரிந்து கொண்டார்கள். கப்பற் படையைச் சேர்ந்த இந்தியர்கள், புரட்சியில் குதித்தார்கள். பிரிட்டானியக் கொடியை இறக்கி விட்டு, இந்திய காங்கிரசுக் கொடி, இந்திய முஸ்லீம் லீக் கொடி, இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் கொடி ஆகியவற்றைப் பறக்க விட்டார்கள். நிலைமை முற்றி விட்டதை ஆங்கிலேயர் உணர்ந்தார்கள்.
இந்தியாவிற்குத் தன்னாட்சி உரிமை வழங்குவதைத் தவிர, வேறு வழியில்லை என்பது புலனாயிற்று. அப்படியே விடுதலை வழங்கி விட்டு, வெளியேறி விட, பிரிட்டானியர் ஏற்பாடு செய்தார்கள்; இந்திய அரசியல் கட்சிகள் சிலவற்றோடு உடன்பாட்டிற்கு வர முயன்றார்கள். கடைசியில், முழு ஆட்சி உரிமையுடைய இடைக்கால இந்திய அரசு உருவாயிற்று: முழு விடுதலைக்கு நாளும் குறிப்பிடப்பட்டது.
பாகிஸ்தானைப் பிரித்துக் கொடுக்க இசைந்த பிரிட்டானியர், திராவிட நாட்டைப் பிரிக்காமலே, இந்திய ஆட்சியிடம் ஒப்படைக்க முடிவு எடுத்தனர்.
