கல்விப் புரட்சியில் காமராசரும் பெரியாரும்
183
தவிப்பார்கள் என்று தலைமை ஆசிரியர் கூறினார். அது என்னை அதிர்ச்சி அடையச் செய்தது. அன்றிரவு முழுவதும் உறங்காமல், வேதனைப் பட்டேன்.
அடுத்த நாள் முற்பகல் பாலக்காட்டில், பெரிய ஆசிரியர் மன்ற ஆண்டு விழாவில், உரையாற்றினேன். ‘ஈரமில்லாத மண்ணில் பயிர் வளர்ப்பது எப்படி? பட்டினியால் வாடும் மாணாக்கரிடம் கல்வி வளர்ப்பது எப்படி?’ அதைக் கருப் பொருளாகக் கொண்டு, விரிவுரை ஆற்றினேன்; முன்னால் கண்ட காட்சியை எடுத்துரைத்தேன். என் வேதனையைக் கொட்டினேன்.
நான், பாலக்காடு ஆசிரியர் மன்றத்தில் பேசிய உரையை, ‘இந்து’ நாளிதழ், நடுப்பக்கத்தில் தலையங்கத்திற்கு அடுத்த பத்தியில், முக்கால் பத்தியளவு வெளியிட்டது. எனவே, அது முதல் அமைச்சர் காமராசர் கவனத்தை ஈர்த்தது.
அடுத்த நாள், சென்னை, மெமோரியல் மண்டபத்தில், சென்னை மாநில தனியார் தொடக்கப் பள்ளி நிர்வாகிகள் மாநாடு நடந்தது. முதல் அமைச்சருக்கு அடுத்து நான் அமர்ந்தேன். என்னோடு உரையாடினார்.
மாணாக்கரின் பசி பற்றிப் பேசினோம். சென்னை மாநகராட்சிப் பள்ளிகளில் பகல் உணவு போடும் அய்ந்து நாட்களில், படிப்போர் வருகை நன்றாயிருக்கிறது. சோறு போடாத, சனியன்று வருகை குறைந்து விடுகிறது. இச்செய்தியை என்னிடம் கேட்டறிந்தார். நாட்டுப் புறங்களிலும், பள்ளியில் படிப்போருக்கு உணவளித்தால், வருகை பெருகும் என்னும் முடிவுக்கு வந்தார்.
சென்னை மாநகராட்சியில், எவ்வளவு பேர்களுக்கு அப்போது உணவளித்தார்கள்? படிப்போரில் ஐந்தில் ஒருவருக்கு. அது போதவில்லை. நால்வரில் ஒருவருக்காவது போடும்படி கோரிக்கை வந்தபடி இருந்தது. அன்று தமிழ்நாட்டில், வறுமைப் பட்டிருந்தோர் நால்வரில் ஒருவரே. இருப்பினும், தாராளமாக, முப்பத்து மூன்று விழுக்காட்டினருக்குப் போடுவோம். அதற்கு எவ்வளவு செலவாகும் என்று மனக் கணக்குப் போட்டோம்.
பள்ளியில் சேரும் பிள்ளைகள் எவ்வளவு என்று கணக்கிடுவது? குடிக் கணக்கின்படி, படிக்கும் வயதுடையோரில் நூற்றுக்குத் தொன்னூறு பேர்களை சேர்த்து விடுவோமென்று அனுமானித்தோம். அவர்களில் மூன்றிலொரு பங்கினருக்குச் சாப்பாடு என்றார்.
