காங்கிரசில் பெரியார்
7
பொதுமக்கள் அஞ்சினார்கள். வேலை வாய்ப்புகளை மேட்டுக் குடியினரே மடக்கி வைத்துக் கொள்வார்களென்று அஞ்சினார்கள்.
முன்னர் அப்படித்தான் இருந்தது. அது சிறுபான்மையினரான மேல் சாதிக்காரர் மேல், பொதுமக்களுக்கு அவநம்பிக்கையை வளர்த்தது. ‘சாதிகள் உள்ள வரை, பதவிகளில் வகுப்பு உரிமை வழங்கும் கொள்கையை ஒப்புக் கொண்டால், விடுதலை இயக்கத்திற்கு ஆதரவு வெள்ளமெனப் பெருகும். விடுதலை விரைந்து கிட்டும்’ இப்படி ஈ.வே.ராவின் சிந்தனை சென்றது. வகுப்புரிமை இன்றியமையாதது என்னும் முடிவுக்கு வந்தார். அப்புறம்?
காங்கிரசில், வகுப்புரிமைக்கு ஆதரவு திரட்ட முயன்றார். காங்கிரசுக் கூட்டங்களில், இதற்கு ஆதரவாகப் பேசினார்.
1920ஆம் ஆண்டு முதல், ஓவ்வோர் ஆண்டும் தமிழ் நாடு காங்கிரசு மாநாடுகளில், வகுப்புரிமையை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்னும் தீர்மானத்தைக் கொண்டு வந்தார். அய்ந்து முறை பேச்சோடு நின்றது. தீர்மானம் நிறைவேறவில்லை. ஆறாம் முறை அத்தகைய தீர்மானத்தை, முன் மொழியவும் விடவில்லை.
1925 நவம்பரில் காஞ்சிபுரத்தில் நடந்த மாகாண மாநாட்டில், இப்படி நிகழ்ந்தது. ஈ.வெ.ராமசாமி, தான் அரும்பாடு பட்டு வளர்த்த காங்கிரசை விட்டு வெளியேறினார்.
அக்கால கட்டத்தில், ஈ.வெ.ராமசாமி, காங்கிரசு இயக்கத்தின் பெருந் தலைவர்களில் ஒருவர். புகழும், செல்வாக்கும் மிகுந்த தலைவர். காங்கிரசுக் கட்சியிலேயே இருந்திருந்தால், கால நீளத்தில், அனைத்திந்தியத் தலைவர்களில் ஒருவராகவும் உயர்ந்திருப்பார். இத்தகைய, எதிர் கால வாய்ப்பு ஈ.வெ.ராவுக்குப் புரியாததல்ல. இருப்பினும், மற்றோர் தியாகத்தைத் தயங்காது, மேற்கொண்டார்.
மாளிகை வாழ்க்கையைத் துறந்த சித்தார்த்தர், கடுந்தவமும் பயனற்றது என்று கண்ட போது, அதையும் விட்டு ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கினார். அது அவருக்குத் தெளிவைத் தந்து புத்தராக்கியது.
அதே போல், வசதியான வாழ்வை விட்டு விட்டு, காந்தீயக் கடுந்தவம் புரிந்ததும், நாட்டு மக்களுக்குப் பயன்படாதென்பதை உணர்ந்த ஈ.வெ.ரா., காங்கிரசு இயக்கத்தை விட்டு வெளியேறி, பரந்த சமுதாயத் தொண்டில் குதித்தார்.
