27
என்னைத் தவிக்கவிடுவது தர்மமா ஸ்வாமி? சொல் லுங்கள். காந்த உனக்குப் பைத்தியம் பிடித்துவிட்டதா என்ன! இப்போதுதானே அலங்கரித்துக் கொள்ளச் சென்ருய். திரும்பி வருவதற்குள் இந்தத் தடுமாற் றமா? ஒருவேளை, கண்ணுடியில் மின்னும் உன் பிரதிபிம்பத்தைக் கண்டு மயங்கிவிட்டாயோ?
மங்கை : வேதனைப்பட என்னேவிட்டுப் பிரிந்துபோக
வில்2லயா?
காந்த : இது வெறுங்கனவு. மங்கை : உண்மையாகவா?
காந்த : உண்மையாகவே நீ சொல்லுவது சொர்ப்பனர் தான். கானுவது உன்னேவிட்டுப் பிரிவதாவது உன் இன்பத்துக்கு எவ்வளவு கேரமாக இங்கு காத் துக் கொண்டிருக்கிறேன்.
மங்கை : அ ப் போது, உங்களைக்காணுமல் கான் கண்ணிர்விட்டுக் கதறிய அந்தக் கசப்பான காட்கள் இன்னும் என் நினைவில் இருக்கிறதே அதை நம்புவதா? இல்லை உங்கள் மன்மத ரூபத் தைப் பார்க்கும் என் மான் விழிகளே கம்புவதா?
காந்த : நீ எதை கம்பினுலும் கம்பாவிட்டாலும் இந் கேரம் என்னைக் கால் கடுக்கத் தனியே கிற்கவைத் தாயே; இந்த தண்டனையையாவது கம்பு.
மங்கை: அது எப்படியோ போகட்டும்; கான் உங்களைப் பார்த்ததே போதும். சந்திரைேடு குளிர்ச்சியும், சத்தியத்தோடு தர்மமும், உருவத்தோடு கிழலும் ஒன்றைவிட்டு ஒன்று பிரியாமல் எவ்வளவு ஒற்று
