சாகுந்தல நாடக ஆராய்ச்சி
65
அயலவன் மனைவியாகவே கருதித், தன்னுடன்போந்த முனிவ ரோடு உரையாடும்போதும், இவள் அவன் சொற்களைக் கேட்டு உளம் நடுநடுங்கி ஆவிசோர்ந்தனளே யன்றி, அவன் தன்னை மணந்த உண்மையைத் தானே யெடுத்து மொழிந்து அதனை நிலைநாட்டப் புகுந்திலள். பின்னர்த், தன்னுடன் போந்த முனிவரர் தாம் அதுபற்றி அரசற்குச் சொல்ல வேண்டுவன வெல்லாஞ் சொல்லி முடித்து, இறுதியில் தான் தன் கணவற்குச் சொல்லவேண்டுவவற்றைச் சொல்லுமாறு சகுந்தலையை ஏவ, அவளும் அவன் தன்னை மணந்த காலையில் நேர்ந்த சில இனிய அடையாளங்களை அப்போதுஞ் சுருங்கிய சொற்களாலேயே தெரிவிக்கின்ற னளே யல்லாமல் விரிவாய்ப் பேசுகின்றிலள். அவ்வாறவனுக்கு மெய்ப்பிக்க வேண்டிய காலையிலும், விழுமிய காதற் கிழமையினையே மறந்து போயபின் அதனை நினைப்பூட்டு தலாற் பயன் உளதாமோ எனவும் எண்ணுகின்றாள். முடிவாக அரசன் மாரீசரது ஆசிரமத்தில் இவளைத் தற்செயலாய்த் தலைப்பட்டு, இவளையும் இவள் வயிற்றிற் பிறந்த தன் மகன் சர்வத மனனையும் அழைத்துச் செல்கின்ற ஞான்றும், இவள் தன் காதலனை மீண்டுந் தலைக் கூடப்பெற்ற நல்வினையை நினைந்து நெஞ்சம் நெக்குருகி அவன்பாற் சில சொற்கள் புகல்கின்றனளே யன்றி, ஆண்டும் மிகுதியாய்ப் பேசக் காண்கிலேம்.
என்றாலுந், தன் நல்லியற்கையையுங் கற்பொழுக்கத்தை யுந் தன் காதலன் அறியாமற் பிழைத்து இழித்துப் பேசியபோது மட்டும் இவள் பெருஞ் சினங்கொண்டு,
“கீழ்மகனே, உன் மனநிலைக்கு இணங்கப் பிறரையுங் கருதுகின்றாய். அறக்கடமை என்னுஞ் சட்டையைப் போர்த்துக் காண்டு, மேலே புற்களால் மூடப்பெற்றுக் கீழே மறைந்திருக்குங் கிணற்றை யொத்த உன்னைப்போல் வேறு யார்தாம் நடப்பர்?”
என்று ஆணித்திறமாய்ப் பேசிய சில சொற்களுந் துஷியந்தன் உள்ளத்தை நிலைகலக்கி, அவன் இவளது கள்ளமில் இயற்கையை நம்பும்படி செய்தல் காண்க (94). சகுந்தலை தன் ஒழுக்கத்தை அரசன் பழித்துப் பேசிய ஞான்று
