37
ச டென்று தன் பூர்வ காலத்தைப் பற்றிப் பேசிக் கொவத்தைக் குலைத்தது மூர்த்திக்கு அவ்வளவாகப் பிடி க்கவில்லை. பவானியை அவன் ஒரு மாதிரியாகப் | | | | || |lதுக் கொண்டே, பார்வதியிடம், என்ன மாமி! துணைக்கு இருக்கட்டும் என்று குடி வைத்திருக் ள் போல் இருக்கிறது. வேண்டியது தானே? ற டான் .
ருெந்தாலும் :ோல ஒண்டிக் கட்டையாக எ ைக்கு இருக்கப் பிடி . . டா. நீ தான் உன்னைப் பச்சைக் குழந்தை வ று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாய். உனக்கு இந்த ா யோடு முப்பத்தி ஒன்று வயசு 4 7ته (به روستای - L5« .تستان کی سE *T" Qu) fTr கா லத்திப் கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டிருந்தா., r ) கு முந்தைகளுக்குத் தகப்பன் ஆகியிருப்பாய். பி மசா ரிக் கட்டையாய் ஊர் ஊரா ய்ச் சுற்றிக் கொண்டு, நீயும் உன் போக்கும்! ஹ- ம்... எழுந்திருத்து வங்கள் வீட்டுக்கு வா. குளித்துச் சாப்பிடலாம் என்று பர்வதி மேலும் அவனைப் பேச விடாமல் தன் வி. டிற்கு அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பினாள்.
பவானிக்கு எல்லாம் ஒரே வியப்பாக இருந்தது. சம்ப திக்கும் ஒரு கண்ணியமான யுவன், ஏன் பிரம்ம ச ரியாக இருக்க வேண்டும்? மூர்த்திக்கு என்ன அழ சில் குறைவா? படிப்பில் குறைந் தவனாகவும் தோன்ற வில்லை.
அ, கண் டா அப்பா ! வ1:சான வளாக
வானியின் மனதில் சட்டென்று ஒரு எண்ணம் ம தித்தது. யார் எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக் கட்டும். அவன் இங்கு வருவதற்கோ, தன்னுடன் பேசுவ கம்கோ எந்த விதமான சந்தர்ப்பத்தையும் அவள் ஏற்படுத்திக் கொள்ள மாட்டாள். அதற்கு அவசியமும் இல்லை.
பாலு விளையாடி விட்டுப் பசியுடன் திரும்பி வருவான் என்கிற எண்ணம் எழுந்ததும் பவானி அவசர
மு. சி. -3
