ராஜம் கிருஷ்ணன்
269
“அந்த நிலை இங்கு இல்லை. அவருடன் நான் மறுபடி இணைந்து வாழ்வேன் என்பதை எப்படி என்னால் கற்பனை செய்துபார்க்க இயலவில்லையோ, அப்படி நான் மறுமணம் செய்துகொண்டு வாழ்வதைப் பற்றியும் கற்பனை செய்யக் கூட மனம் துணியவில்லை. ஒருபுறம் பாசி மூடிக் கிடந்த குட்டையை நீங்கள் கிளறிவிட்டிருக்கிறீர்கள். குழப்பமாக இருக்கிறது.”
‘நீங்கள் யோசனை செய்யுங்கள். பெண்மையைத் தாழ்வாகக் கருதுவதை நான் வெறுப்பவன். ஒருத்தி என்னை அவமதித்துவிட்டுப் போன பிறகுகுட பெண்மையை நான் மதித்துப் போற்றவே விரும்புகிறேன். ஒழுங்கற்ற ஓர் வாழ்வு எனக்குக் கட்டாயமாக வருமானாலும் கூட, பெண்மை காலடியில் மிதிபடுவதை நான் ஒப்பமாட்டேன். உங்கள் இசைவுக்கு அல்லது மறுப்புக்கு நான் காத்திருப்பேன்.”
அவள் முகம் சிவந்து போகிறது.
வெகுநேரம் அவர்கள் பேசவில்லை.
சரேலென்று சேலையைத் தட்டிக்கொண்டு அவள் எழுந்திருக்கிறாள்.
“ரொம்ப நேரமாகிவிட்டது.”
கைக் கடியாரத்தில் கண்கள் பதிகின்றன.
இருவரும் மெளனமாக நடந்து வருகின்றனர்.
“நல்லது, பிறகு பார்க்கலாம்..” என்று புன்னகையுடன் கூறிவிட்டு அவள் விரைந்து திரும்பி நடக்கிறாள்.
மைத்ரேயிக்கு நூலகத்துள் நுழையும்போது மனத் தெளிவு இல்லை. புத்தகங்களைப் பிரித்துப் பார்க்கக்கூடப் பொருந்தவில்லை. கையில் அகப்பட்ட புத்தகங்களை எடுத்துக் கொண்டு அவள் வீடு திரும்பப் பஸ்ஸைப் பிடிக்கிறாள். மனசுக்கு உவப்பான நிகழ்ச்சிகளை நினைத்தாலும் மனம் மகிழ்ச்சியிலும் திளைக்க முடியாததொரு பளுவைச் சுமந்து கொண்டிருப்பதுபோல் தோன்றுகிறது.
கல்யாணமா? அவளுக்கா? சீ!
