சே! சே! என்ன அறிவீனம்! இதுவரை அவள் தோளைத் தழுவியிருந்தது மனிதன் கரமல்ல; மரத்தின் கரம்! அவள் சாய்ந்திருந்த மரத்திலேயிருந்து விழுந்துவிட்ட கிளையின் அடிப்பாகம் அவள் தோள் மீது பட்டு. கணநேரக் காதல் இன்பத்தை அவளுக்கு வழங்கி ஏமாற்றிவிட்டது.
யாரோ எதிரேயிருந்து அந்த இருட்டில் தன்னைக் கவனிப்பதுபோல முகத்தை மூடிக்கொண்டாள் முத்துநகை, விறகு வெட்டியின் நினைவு அவளை ஆட்டிப் படைத்தது. அவரைச் சந்தித்தால் அவரிடம் சொல்லி, 'காட்டில் உள்ள எந்த மரத்தை வெட்டினாலும் வெட்டுங்கள்: இந்த மரத்தை வெட்டாதீர்கள்' என்று கூற வேண்டும் எனத் தீர்மானித்தாள்.
"டக்! டக்!" என்று நிறுத்தி நிறுத்தி ஓர் ஒலியெழுந்தது. ஒலி வந்த பக்கம் மெதுவாக நடந்தாள். மரம் வெட்டும் சத்தம்தான் அது ! இந்நேரத்தில் காரிருளில் யார் வந்து மரம் வெட்டப் போகிறார்கள்? ஒரு வேளை அவராகத்தான் இருக்குமோ? சந்தேகத்துடன் முன்னோக்கிச் சென்றாள்.
வர வர ஒலி அருகே கேட்டது. ஒலி வரும் திசையில் விளக்கு வெளிச்சமும் தெரிந்தது.
ஒளிந்து ஒளிந்து வெளிச்சம் தெரியும் இடம் நோக்கிச் சென்றாள்.
தீப்பந்தம் ஒன்று எரிந்து கொண்டிருந்தது. அதனருகேயுள்ள ஒரு மரத்தைத்தான் யாரோ வெட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
வெட்டுகிறவன் வேறு பக்கம் திரும்பியிருந்ததால் அடையாளம் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை.
ஏறத்தாழ உருவமெல்லாம் மண்டபத்தில் சந்தித்தவனைப் போலவே இருந்தது. ஆனால் அந்த ஆராய்ச்சியில் அவளுக்குத் தெளிவில்லை. மேலும் அருகே செல்வதா அல்லது அங்கேயே நின்று கவனிப்பதா என்று தெரியாது திகைத்துப் போனாள் முத்துநகை.
"யாராக இருக்கும்?" என்று அவளுடைய சிந்தனை ஓடிக் கொண்டிருக்கும் போதே. மளமளவென்று மரம் முறிந்து கீழே விழத்-
