124
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
இருங்கோவேள் நடிப்பின் உச்சக்கட்டத்தை எட்டிப் பிடித்தான். "என்ன ஆச்சரியம்! நான் காண்பது கனவா? அல்லது கண் எதிரே மாய மந்திரம் ஏதாவது நடக்கிறதா? முத்து! நீ ஆண் இல்லையா? பெண்ணா?" என்று பரபரப்புடன் கேட்டுத் தான் பெரிய குழப்பத்தில் இருப்பதுபோல் பாவனை காட்டினான்.
முத்துநகை பேசவில்லை. தலைகுனிந்து கொண்டாள்.
இருங்கோவேள் அருகே சென்று அவள் கன்னத்தைக் கரங்களால் பற்றித் தன் முகத்துக்கு நேரே திருப்பினான். இருவர் முகமும் அருகருகே நெருங்கின. இரு ஜோடி விழிகளும் ஒன்றையொன்று கௌவிக் கொண்டன. மூன்று விரல் இடைவெளியில் மூக்கின் நுனிகள்! பக்கத்தில் எரிந்து கொண்டிருந்த தீப்பந்தத்தின் ஒளி பட்டு, அவள் முகம் மெருகேற் றப்பட்ட தங்கம்போல் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது. மலர்ந்த தாமரை யொன்றை இருகையால் ஏந்தி அதன் எழிலைக் கண்களால் பருகுவது போல் அவள் கன்னங்களில் தன் கைகளைப் பதித்து அவள் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் இருங்கோவேள்.
முத்துநகை உலகத்தையே மறந்தாள். அவன் கையிலிருந்து முகத்தை விடுவித்துக் கொண்டு, அவனது அகன்ற மார்பகத்தில் சாய்ந்து கொண்டாள். இடியும் மழையும் முன்னைக் காட்டிலும் பன்மடங்கு அதிகமாயிற்று. திடீரெனச் சுழன்று வீசிய பெருங்காற்றில் தீப்பந்தமும் அணைந்து போயிற்று. இருவரும் இயற்கையை மனத்துள் வாழ்த்தினர்! அந்த வாழ்த்துக்களைப் பற்றிக் கவலைப்படாமலே பொழுது விடிய ஆரம்பித்தது. மழை அறவே இல்லை. மெல்லிய பூங்காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது. இருவரும் மௌனமாக வெளுத்து வரும் ஆகாயத்தை நோக்கியவாறு அமர்ந்திருந்தனர்.
இருங்கோவேள்தான் பேசத் தொடங்கினான். வெகு நேரத்துக்குப் பிறகு பேச முயன்ற அவனுக்கு ஏதோ ஓர் உணர்ச்சி நெஞ்சை அழுத்தியது. அவளை உற்றுப் பார்த்தான். கண்கள் கலங்கியிருந்தன.
"ஏன் வாட்டமாயிருக்கிறாய்?" என்று அருகில் சென்று கேட்டான்: பதில் இல்லை.
"என்னை மன்னித்து விடு!" என்று கெஞ்சும் குரலில் கேட்டுக் கொண்டான். முத்துநகையோ அவனை அனுதாபத்துடன் நோக்கினாள்.
"மன்னிக்க மாட்டாயா?" என்று மறுபடியும் அவள் தோளைக் குலுக்கியவாறு கேட்டான்.
"நீங்கள் ஒன்றும் குற்றம் செய்யவில்லையே; எல்லாவற்றுக்கும் நான்தானே காரணம்?" என்றாள் அவள் தழுதழுத்த குரலில்!