ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
143
அவனருகே அமர்ந்து அவன் முகத்தை மெதுவாக அசைத்துப் பார்த்தாள். சாகவில்லை என்பது தவிர அவன் படுத்திருந்த காட்சி பிணம் ஒன்று கிடத்தப்பட்டது போலவே இருந்தது. அவன் பெற்றோர்கள் இந்தக் கொடுமையைப் பார்த்தால் என்ன பாடுபடுவார்கள் என்று நினைத்துக் கண்ணீர் உகுத்துவிட்டாள். வீரன், தண்ணீரும், கஞ்சியும் கொண்டு வந்தான். தண்ணீரை அவன் முகத்தில் தெளித்துத் தலையைத் தூக்கி மெதுவாக அவனைச் சுவரோரத்தில் சாய்த்துப் படுக்க வைத்தாள். கஞ்சியை எடுத்து அவன் வாயருகே நீட்டினாள். அவனால் வாயைக்கூடத் திறக்க முடியவில்லை. கஞ்சிக் கிண்ணத்தை வாயிலே திணித்து, "கொஞ்சம் குடியுங்கள்! கொஞ்சம், கொஞ்சம்!" என்று பிடிவாதப்படுத்தி குடிக்க வைத்தாள். தன் நினைவு இல்லாமலே செழியன் அதைக் குடித்தான். கஞ்சி அவன் வயிற்றுக்குள் போய்விழும் சத்தத்தை அவளால் கேட்க முடிந்தது.
நீண்ட நேரத்திற்குப் பிறகு செழியன் கண்களைத் திறந்து பார்த்தான். இருண்ட குகையில் ஒளியைக் கண்டதும் அவனுக்குக் கண்கள் பூத்துவிட்டன; அவனையுமறியாமல் "ஒளி! ஒளி! ஒளி!" என்று கத்தினான். பரக்கப் பரக்க விழித்தான். கண்களை அகலத் திறந்து சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். தான் காண்பது என்ன கனவா? - கேள்வி குதித்தது. கண்களை கசக்கிவிட்டுக்கொண்டு மீண்டும் நோக்கினான். அவன் எங்கும் போய்விடவில்லை. இங்குதான் இருக்கிறான். பகைவர் களின் சக்தி நிறைந்த சிறைக் கோட்டத்தில்தான் இருக்கிறான். அதில் ஒன்றும் குழப்பமில்லை. சந்தேகமில்லை. நிச்சயமானஉண்மைதான்! தெளிவான நிலைமைதான்! பெருமூச்சு விட்டவாறு தாமரையைப் பார்த்தான். அவனது பார்வையில் எத்தனையோ பொருள்கள் மறைந்து கிடந்தன. அவளுக்கு விளங்கியதெல்லாம் ஒரே அர்த்தம்தான்; "இப்படிச் சித்திரவதை செய்கிறீர்களே; செய்யலாமா?" என்று அவளைப் பார்த்து கேட்பதைப் போலிருந்தது.
"எப்படியிருக்கிறது இப்போது?" என்று இரக்கம் தோய்ந்த குரலில் தாமரை கேட்டாள்.
"மிகவும் சுகமாக இருக்கிறது. ஆகா! எவ்வளவு குளிர்ச்சியான சிறைச்சாலை! சந்தனக்குழம்பை ஊற்றியது போல் தரை; மந்தமாருதம் வீசுவதற்கேற்றவாறு பலகணிகள்; மூக்கைத் துளைக்கும் மல்லிகை மணம்; எனக்கு இங்கென்ன குறை? நரகலோகம் இருப்பதாகக் கதை எழுதினானே. அவன்கூட இப்படிப்பட்ட இடத்தை தன் கற்பனை வளத்தால் படைத்திட முடியாது!" என்று ஏகடியமாகப் பதில் கூறினான் செழியன்.
