162
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
கொடுங்கோலை கொலை செய்த பரபரப்பு அவளுக்கு அடங்கவில்லை. உடம்பெல்லாம் வியர்த்துக் கொட்டியது. இனி என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை. போய்க் கொண்டே இருந்தாள் அவள். திடீரென்று மகிழ்ச்சியடையக் கூடிய காட்சியொன்றை எதிரே கண்டாள். மரக்கிளை யொன்றைப் பிடித்தவாறு அவளது அன்புக்குரிய வீரபாண்டி நின்று கொண்டிருந்தான். அவள் பயமத்தனையும் நீங்கிற்று. "அப்பாடா," என்று பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டே குதிரையிலிருந்து குதித்தாள். அவள் குதிப்பதற்கு முன் அவளைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டான் இருங்கோவேள்.
"கேட்டீர்களா செய்தி?" என்றாள் துடிதுடிப்புடன்.
"என்ன?" என்றான் இருங்கோவேள்.
"ஒரு கொலை செய்து விட்டேன்!"
"ஏன்? யாரை? எப்போது?"
"இருங்கோவேளின் ஆளை! பாண்டிய மன்னரைச் சூழ்ச்சி செய்து ஏமாற்றிச் செழியனையும் அவருக்கு எதிரியாக ஆக்குவதற்கு ஓர் ஓலை தயாரித்திருக்கிறான் இருங்கோவேள்!"
"அப்படியா?"
"ஆமாம்! அந்த ஓலையைக் கொண்டு சென்ற வீரனைத் தான் நான் வழிழறித்துக் கொன்று ஓலையையும் கைப்பற்றியிருக்கிறேன்!"
"சபாஷ்! - அந்த ஓலை எங்கே?"
"இதோ இருக்கிறது - படித்துப் பாருங்கள்!"
இருங்கோவேள் அதைப் படிப்பது போல் பாசாங்கு செய்து விட்டுத் திரும்ப அவளிடமே கொடுக்கப் போனான்.
"வேண்டாம்; நீங்களே வைத்துக் கொள்ளுங்கள்!" என்று அவனிடமே கொடுத்தாள் முத்துநகை.
இருங்கோவேள் அந்த ஓலையைப் பத்திரமாகத் தன் மடியில்
வைத்துக் கொண்டான்.
தன்னைக் கொன்று புசிக்கப் போகிறவனின் கையிலேயே அமர்ந்து புறா தானியத்தைக் கொரித்துக் கொண்டிருக்கும்; சற்று நேரத்தில் பலிபீடத்தில் தலையை இழக்கப் போகும் ஆட்டுக்குட்டி, பூசாரியின் கையிலுள்ள பசும்புல்லை நுனிப்பல்லால் கடித்துச் சுவை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும். புறாவுக்கும், ஆட்டுக் குட்டிக்கும் தங்களைக் கொல்லப் போகிறவர்களே உணவும் அளிக்கிறார்கள் என்ற ரகசியம் தெரியாது.
