182
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
சென்றான். அந்தக் குதிரையின் குளம்படிச் சத்தத்துடன் நெடுமாறனின் இதயமும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு முழங்கியது.
"சே! நினைக்கவே முடியவில்லையே! செழியன், ஒரு பெண்ணின் கண்வீச்சில் மயங்கிப் பாண்டிய மண்டலத்தையே காட்டிக் கொடுத்து விட்டானே!" என்று நெடுமாறன் அதிர்ச்சி அடைந்த தொனியில். புலம்பும் தோரணையில், பேச ஆரம்பித்தான். தளபதியின் கோபத்தினூடே யாரும் எதுவும் குறுக்கிட்டுப் பேசுவது சரியல்ல என்று கருதி எல்லோரும் அந்த இடத்தை விட்டு ஊமைகளைப் போல் ஒதுங்கினர்.
நெடுமாறன் மட்டும் தனியே நின்று வானத்தை அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். தங்கள் வாளுக்கு வந்த வேலை போய்விடுமோ என்ற கவலையில் வாளின் உறைகளைத் தடவிப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றனர் வீரர்கள்.
அப்போது தொலைவில் பள்ளத்தாக்கான பகுதியிலிருந்து யாரோ வருகின்ற அடையாளம் தெரிந்தது. முதலில் ஒரு கொடி மட்டும் தெரிந்தது. கொடியை உற்றுக் கவனித்தனர். சோழ நாட்டுப் புலிக்கொடிதான் அது.
புலிக்கொடி அங்கு வரவேண்டிய அவசியம்?
நெடுமாறனுக்கு மீண்டும் குழப்பம். ஆனால் அந்தக் குழப்பம் நீண்ட நேரம் நீடிக்காமல் புலிக்கொடி மிக அண்மையில் வந்து விட்டது. குதிரை வீரர்கள் புடைசூழ அழகிய சிறுதேர் ஒன்றில் காரிக்கண்ணனார் அமர்ந்து பாசறை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தார். வருவது புலவர் பெருமான் என அறிந்த தளபதி நெடுமாறன் எதிர் கொண்டழைத்துக் கை நீட்டித் தேரினின்றும் இறங்கச் செய்து மரியாதையுடன் பாசறைக்குள் அழைத்துச் சென்று உட்கார வைத்தான்.
புலவர், தளபதிகளின் முகத்தையெல்லாம் பார்த்து விட்டு, "ஏன் எல்லாருடைய முகங்களிலும் ஒரு மாற்றம்? ஒரு வேளை போர் வெறியால் விளைந்த மாற்றமோ?" என ஆவலுடன் கேட்டார்.
"அப்படியொன்றுமில்லை, புலவர் பெருமானே! போர் வெறி இது போன்ற மாற்றங்களை அளிப்பதில்லை. போர்க் களத்திலே முதுகிலே வேல்பட்டு வீழ்ந்தவனின் தாயின் உள்ளம் படும் வேதனையைவிட அதிகமானது இப்போது எமதுள்ளம் படும் வேதனை!" - நெடுமாறனின் பதிலைக் கேட்ட காரிக்கண்ணனார் திடுக்கிட்டார்.
"என்ன? என்ன? என்ன சொல்கிறீர்கள்?"
