ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
185
"வேளிர்குடியின் விஷக்கொடி!" என்று பலமாகக் கூச்சலிட்டவாறு வாளை உருவிப் புதருக்குள்ளே ஓங்கிக் குத்தினான் நெடுமாறன்.
"ஆ! ஐயோ!" என்று புதருக்குள்ளேயிருந்து ஒரு பயங்கர ஒலி கேட்டது. புலவர் பயந்து விட்டார். கூட வந்த வீரர்கள் புதர் அருகே ஓடிவந்து சூழ்ந்தனர். புதருக்குள் கிடந்த உருவத்தை இழுத்து நெடுமாறன் வெளியே போட்டான்.
"யார் அது?" - புலவர் கேட்டார்.
"இவன்தான் செழியன் கொடுத்த ஓலைதாங்கி வந்தவன். வேளிர்குடி வீரன். ஓலையின் விளைவு என்ன என்று பார்ப்பதற்காகப் பதுங்கியிருக்கிறான்" என்று நெடுமாறன் பதில் கூறிவிட்டுக் குதிரையில் ஏறிக்கொண்டான்.
மற்றவீரர்கள் பிணத்தையெடுத்து அப்பால் மறைத்து விட்டுத் தங்கள் குதிரைகளில் ஏறிக் கொண்டனர்.
"இந்த நிகழ்ச்சியைக் கண்டபிறகு எனக்கு என்னவோ ஓலையின் மீதே சந்தேகம் வருகிறது!" என்றார் புலவர்.
அதற்கு பதில் ஏதும் கூறாமல் தன் குதிரையைத் தட்டிவிட்டான் நெடுமாறன். மற்றவர்கள் அவனைத் தொடர்ந்தனர்.
சோழவேந்தனைச் சந்திப்பதற்குப் பாண்டிய நாட்டுத் தளபதியைத் தந்தை அழைத்து வரும் அதே நேரத்தில், பாண்டிய நாட்டு ஒற்றனாம் வீரபாண்டியைச் சோழனிடம் அழைத்துச் செல்லும் நோக்கத்துடன் காட்டினிடையேயுள்ள பாழ்மண்டபத்தை நோக்கி மகள் வந்து கொண்டிருக்கிறாள்; அவள் உள்ளத்தில் எத்தனையோ எண்ணங்கள்! இந்த இளம் வயதில் - அதுவும் பெண்ணாகப் பிறந்த ஒருத்தி - பிறந்த நாட்டுக்காகப் பெரும் பணியாற்றுவதை நினைத்து நினைத்து தனக்குத்தானே பெருமை கொண்டாள். வீரபாண்டியையும் சோழரையும் சந்திக்க வைத்து இருங்கோவேளை எதிர்க்கும் போராட்டத்தை வெற்றியுடன் முடித்து விட்டால் செழியன் விடுதலை சுலபமாக நடந்து விடும். பின்னர் வீரபாண்டிக்கும் தனக்கும் திருமணம்! திருமணத்திற்குப் பிறகு நாட்டுப் பணி முடிந்து விட்டதாகப் பொருள் அல்ல! சோழ நாட்டுக்குத் துரோகம் செய்பவர்களை - செய்ய எண்ணியவர்களைக் கண்டு பிடித்துத் தண்டனை வழங்கும் வரையில் ஓய்வு கிடையாது!
இப்படியெல்லாம் சிந்தனைகளை ஓடவிட்டவாறு மண்டபத்தை நோக்கி நடந்தாள். தன் பணியினிடையே தாமரை குறுக்கிட்ட நிகழ்ச்சியை அவள் ஒரு வேடிக்கையாகக் கருதினாலும், அதனால் விளைந்த பலன்கள் அதிகமென்று அவள் நம்பினாள்.
