202
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
"வேல்மறவன்" என்று வீராப்புடன் பதில் கூறினான்.
அவனைச் சிறையில் அடைக்க ஆணை பிறப்பித்து விட்டு முத்துநகையைத் தேற்ற ஆரம்பித்தான். அவளோ, தன் காதலனை நினைத்துக் கண்ணீர் வடித்தாள். அந்தக் கவலைக்கிடையேயும், "அரசே! என் வார்த்தையை நம்பி உடனே சென்று அந்த யவனக் கிழவரைக் கைது செய்ய உத்தரவிடுங்கள். அவர் வேறு யாருமல்லர். இருங்கோவேளாகத் தான் இருக்க முடியும்; இங்கே கொலைகாரனை அனுப்பி விட்டு இன்பச் சேதி கேட்பதற்கு என் தந்தையிடம் வந்திருக்கிறான். அவன் இருங்கோவேளேதான்! முதலில் அவனை இழுத்து வரச் செய்யுங்கள். அவனைக் கூண்டிலே அடைத்து விட்டுத்தான் என் ஆருயிர்க் காதலன் வீரபாண்டி என்ன ஆனார் என்று பார்க்கப் போகிறேன். அனுப்புங்கள் அரசே, வீரர்களை!" என்று கெஞ்சினாள்.
அரசனும் அவள் பேச்சுக்கிணங்கி வீரர்களை கூப்பிட்டு "உடனே சென்று புலவர் காரிக்கண்ணனாரையும், அவர் வீட்டில் இருக்கும் யவனக் கிழவரையும் அழைத்து வருக!" என்று கட்டளையிட்டான். வீரர்கள் புறப்பட்டனர்.
குதிரைகளின் குளம்பொலி கேட்ட புலவர் காரிக்கண்ணனார் வெளியில் வந்தார். "என்ன வேண்டும்?" என்று வீரர்களிடம் வினவினார். "தங்களையும் யவனக் கிழவரையும் மன்னர் உடனே அழைத்து வரச் சொன்னார்" என்றனர் வீரர்கள். புலவர் சிந்தனையில் ஆழ்ந்தார் 'ஏன் யவனக் கிழவரையும் அழைத்தார்?'
நீண்ட சிந்தனைக்குப் பிறகு "முதலில் யவனக் கிழவரை அனுப்புகின்றேன்; சற்றுப் பொறுத்து நானும் வந்து சேர்கின்றேன்" எனக் கூறிவிட்டுக் கதவை மூடிக்கொண்டு உள்ளே சென்றார்.
யவனக்கிழவர் வெளியில் வந்ததும், விலங்கிடாமல் அவரை நடத்தியே அரண்மனைக்கு அழைத்துச் சென்றனர், வீரர்கள். மண்டபத்து பட்டுத் திரைகளின் பின்னே வீரர்கள் பாய்வதற்குத் தயாராக காத்திருந்தனர்.
"நீ யார்?" என்று உரத்த குரலில் கேட்டான் கரிகாலன்.
பதிலில்லை. இருமுறை கேட்டும் விடை கூறாததால் "நீ என்னைக் கொலை செய்ய வந்திருக்கும் இருங்கோவேள் என்கிறேன் நான்! அப்படித்தானே?" என்றான் மன்னன்.
பதிலேதும் வெளிவரவில்லை. கரிகாலன் யவனக் கிழவரை நெருங்கி, அவர் தலையில் கட்டியிருந்த துணியை அகற்றினார். தாடியையும் பற்றினான்; அது கையோடு வந்து விட்டது.
