220
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
"ஒன்றுமில்லை, இந்த வாளிப்பான உடம்பை வைத்து எத்தனையோ வாலிபர்களை மயக்கியிருக்கலாமே - நான் தானா கிடைத்தேன் உனக்கு, என்று சிந்தனையை ஓட விடுகிறேன்" என்றாள் தாமரை.
"இப்பொழுது நான் சிறைப்பட்டிருப்பதாக அர்த்தமோ?" என்று கேட்டாள் முத்துநகை.
"அப்படியே நினைத்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான். சிறைப்பட்ட காதலரை விடுவிப்பதற்கு இத்தனை நாள் ஆண் உடைக்குள் சிறைப்பட்டிருந்தாய்; இப்போது எங்கள் அரண்மனைக்குள் சிறைப்பட்டிருக்கிறாய்."
முத்துநகை தன் திட்டங்களெல்லாம் தவிடுபொடியாகியதாக எண்ணிக் கலங்கினாள். இனிமேல் தாமரையிடம் பேசுவதால் எந்தப் பயனும் இல்லை என்றும் முடிவு கட்டிக் கொண்டாள். அவளைத் தான் ஏமாற்றவேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டதற்காக ஏதாவது போலிக் காரணங்களை காட்டலாம் என்று எண்ணியிருந்தாள். ஆனால் அந்த எண்ணமும் பலிக்காது என்பது தாமரையின் பேச்சிலிருந்து நன்றாக விளங்கிவிட்டது. செழியனை மீட்டுச் செல்வதற்காகவே தான் ஆண் வேடம் பூண்டு வந்ததாகத் தாமரை கண்டுபிடித்து விட்டாள். இனிமேல் நடப்பது நடக்கட்டுமென்று பேசாமல் இருக்க வேண்டியதுதான்.
தப்பித்துக் கொள்ள வேறு வழியில்லை. திடீரென்று இந்தச் சூழ்நிலையைத் தலைகீழாகக் கவிழ்க்கக் கூடிய மகத்தான மாறுதல்கள் ஏற்பட்டாலன்றித் தனக்கு விடுதலை இல்லை; செழியனுக்கும் விடுதலை இல்லை.
இப்படிப்பட்ட முடிவுகளால் முத்துநகை தன்னைத் திடப்படுத்திக் கொண்டாள். தாமரைக்கு, முத்துநகையைக் கேலி செய்து ஆத்திர மூட்ட வேண்டும் என்று தோன்றியது. ஏனெனில் அவளுக்கு ஏற்பட்ட ஏமாற்றம் அத்தகையது. அவள் சந்தித்த அந்த அவமானமிக்க சூழ் நிலையை அவளைப் போல் அனுபவித்துப் பார்த்தவர்களால்தான் வர்ணிக்க இயலும். எத்தகைய கொந்தளிப்பை நெஞ்சத்தில் உண்டாக்கக் கூடிய சம்பவம் அது என்பதையும், அனுபவித்தவர்களே புரிந்து கொள்ள முடியும்.
"சரியத்தான், நான் போய்வருகிறேன். நிம்மதியாகத் தூங்குங்கள்" என்று அவள் எழுந்தாள்.
"போய் வாடி ஏமாளி!" என்றாள் ஆத்திரமாக முத்துநகை.
