38
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
"கனத்துவிட்டது என்பதற்கு அடையாளமாகக் கழுத்திலே நிற்க முடியாமல் தங்கள் தலை கீழே தொங்குகிறது மன்னா! எவ்வளவு அடக்கப் பண்பு தங்கள் தலையிலே நிரம்பிக் கொண்டேயிருக்கிறது!" என்று புலவர் கூறினார்.
"தமிழ் மணம் பரப்பும் மலர்க்கொடி நீங்கள்! எங்கணும் மணம் பரவச் செய்து, கொடிகளுக்கு வேலி அமைத்துப் பாதுகாக்கும் பைந்தமிழ்க்காவலர் பாண்டியர்! நீங்கள் இருவருமே என்னைப் புகழ்ந்து கூறிவிட்டீர்கள் என்கிறபோது தமிழன்னையே என்னைத் தழுவி முத்தமிட்டு வாழ்த்தியதுபோல் ஆகிவிட்டது. இனி என்ன குறை எனக்கு?" எனச் சொல்லிக் கரிகாலன் உள்ளத்து உணர்ச்சிகளை வெளிக்கொட்டினான்.
தமிழ்க்காவலரும் பாவலரும் மனம் திறந்து மடைதிறந்த தமிழாற்றில் நீந்திக் கொண்டிருக்கும்போது, அரண்மனை உட்கோயிலில் காவல் புரியும் கிரேக்க நாட்டுக் காவலன் ஒருவன் கரிகால் மன்னன் எதிரே வந்து நின்று வணங்கி நிமிர்ந்தான்.
"என்ன?" - கரிகாலன் வினவினான்.
"மன்னர்கள் பவனி முடிந்ததும் முடியாததுமாக ஒரு சம்பவம் நடந்து விட்டது. யாரோ இரு பாண்டிய நாட்டு வீரர்கள் ஒருவருக்கொருவர் போரிட்டுக்கொண்டனர். ஒருவன் மடிந்தான்; மற்றவன் போன இடம் தெரியவில்லை. இருவரில் ஒருவன் பெயர் செழியன் என்கிறார்கள்."
காவலன் இதைச் சொல்லி முடிப்பதற்குள் பெருவழுதிப் பாண்டியன் துடித்துவிட்டான். "ஆ! செழியனா! மடிந்தவன் பெயர் செழியனா? காவலனே சரியாகச் சொல்! மடிந்தவன் செழியனா?" - பெருவழுதி ஆவலோடு கேட்டான்.
"இருவரில் யார் செழியன் என்று எனக்குத் தெரியாது. ஆனால் போராட்டம் நடந்தது புலவர் வீட்டு எதிரில்தானாம்! இறந்தவன் பிணம் அரண்மனைக்குப் பின்புறமுள்ள பாழ்மண்டபத்தில் கிடத்தப்பட்டிருக்கிறது! மன்னர் விரும்பினால் பார்வையிட ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன" என்று காவலன் பதில் சொன்னான்.
புலவருக்கு ஒரே திகைப்பு! நடந்தவைகளைச் சொல்லிவிடலாமா என்று இரண்டு மூன்று தடவை நாவை அசைத்தார். ஆனால் வார்த்தைகள் வெளிப்படவில்லை. செழியன் அவரிடம் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறான், யாரிடமும் அந்தச் செய்தியைச் சொல்லக்கூடாதென்று! மௌனமே சிறந்தது எனக்கண்டார்.
