46
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
வைக்கப்பட்டிருப்பதை அவர் எப்படிக் கண்டுபிடிக்கமுடியும்? அவர் செழியனிடமும் முத்துநகையிடமும் அரண்மனையில் நடந்தவைகளைக் கூற வேகமாக வந்து கொண்டிருந்தார்.
வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் காரிக்கண்ணனாருக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. திரும்பிய பக்கமெல்லாம் ஒரே அலங்கோலம். எப்போதும் எதிர்வந்து இன்முகங்காட்டி அழைத்திடும் முத்துநகையையும் காண வில்லை. அச்சமூட்டிடும் அந்த அமைதியை அவரால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.
"முத்துநகை! முத்துநகை!!" என்று கூவினார். கூவியவர் திடீரென்று கூச்சலே போட்டுவிட்டார். "அம்மா முத்துநகை!" என அலறியவாறு அவள் வீழ்ந்து கிடந்த இடத்திற்குப் பாய்ந்தோடினார். மயக்கத்தின் அணைப்பில் மெய்மறந்து கிடந்த மகளைத் தூக்கி மடியில் கிடத்திக் கொண்டு தழுதழுத்த குரலில் "அம்மா அம்மா!" என அழைத்துப் பார்த்தார். தண்ணீரை அள்ளி அவள் முகத்தில் தெளித்தார். தாமரையிலையின் மேலே விழுந்த தண்ணீர் முத்துருவங்கொண்டு உருள்வதைப் போல் அவள் முகத்தில் நீர்த்துளிகள் உருண்டோடிக் கொண்டிந்தன. தன் மேலங்கியின் முனையிலுள்ள கருப்புக் கரையைக் கிழித்துத் திரிபோலக் கையால் சுற்றி, விளக்கில் காட்டிக் கொளுத்தித் திரும்ப அணைத்து, அந்தப் புகையை முத்துநகையின் மூக்கில் செலுத்தினார்.
இப்படிப் பல தடவை அந்தப் புகை சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டபிறகு முத்துநகையின் தலை மெதுவாக அசைந்தது. கடற்சிப்பி, தானே திறந்து ஒளி முகத்தை வெளியே காட்டினாற்போல் அவள் கண் இமைகள் திறந்தன... கருவிழிகள் மெதுவாக ஆடின.
"அப்பா!" என்றாள் நடுங்கும் குரலில்.
"என்னம்மா நடந்தது; என் கண்ணே?" என்று அழுகுரலில் கேட்டார் புலவர்.
அவளால் பேசமுடியவில்லை. சுற்றும்முற்றும் கண்களைச் சுழலவிட்டாள். திடுமென எழுந்து உட்கார்ந்தாள். "அவரைக் கொண்டுபோய் விட்டார்களா?" என்று வேதனையோடு கேட்டாள். தேம்பித்தேம்பி அழுதாள்.
"சொல்லம்மா! விபரமாகச் சொல்லம்மா! எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லையே. அய்யோ! நீ வீழ்ந்து கிடந்ததைக் கண்டபோது நான் கற்ற தமிழ் இலக்கணமெல்லாம் திடீரென மறந்துவிட்டது போன்ற உணர்ச்சி ஏற்பட்டதம்மா எனக்கு! சொல்லம்மா- என்ன நடந்தது? செழியன் எங்கே?"
