ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
51
செழியனை எங்கே கொண்டு போயிருப்பார்களோ? என்ன செய்திருப்பார்களோ?
எல்லாம் தன்னால் வந்த வினைதான்! சிவனடியார்களுக்கு மரியாதை செலுத்துவதற்காகக் கதவைத் திறக்காமல் இருந்திருந்தால் இப்படி யெல்லாம் ஆகியிருக்குமா?
இவ்வாறு கவலைப்பட்டுக்கொண்டே அந்தப் பூங்கொடியாள் துவண்டு போனாள். நாழிகைகள் உருண்டோடி நடுநிசியாயிற்று. எங்கும் பயங்கரமான அமைதி. அரண்மனையின் மணியோசை நடுநிசியென் பதை அறிவித்துவிட்டு ஓய்ந்து போனது. பூம்புகார் கடற்கரையின் கலங்கரை விளக்கம் சுழலும்போது அவள் வீட்டு முற்றத்தின்வழியாகப் “பளிச் பளிச்" என்று ஒளி பட்டு மறைந்து கொண்டிருந்ததானது அவளது மனோ நிலைக்குத் தக்க எடுத்துக்காட்டாய் அமைந்திருந்தது.
இருண்டிருந்த வீட்டிற்குள் யாரோ விளக்கு ஏற்றுவதை உணர்ந்து திரும்பிப் பார்த்தாள். புலவர்தான் விளக்கைக் கொளுத்தி வைத்தார். முத்துநகை கவனித்துக்கொண்டேயிருந்தாள். விளக்கின் அடியில் அமர்ந்து புலவர், ஓலைச் சுவடிகளைக் கையிலெடுத்து எழுத்தாணியை ஓட்டத்துவங்கினார். அவர் எழுதிக்கொண்டிருப்பது எதுவாக இருக்கும் என்ற சந்தேகம் முத்துநகைக்கு! ஏதாவது கவிதையாக இருக்கும் என்று அவளே பதில் கூறிக்கொண்டாள்.
அப்போது தெருக்கதவு மெல்லத் தட்டப்படும் ஒலி கேட்டது! முத்துநகை எழுந்து தெருக்கதவின் பக்கம் ஓடினாள்.
"நில்! நீ போகாதே! நான் திறக்கிறேன்!" என்றவாறு புலவர் எழுத்தாணியைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டே கதவுப்பக்கம் வந்தார். எதிரிகள் யாராவது இருந்தால், தற்காப்புக்காக எழுத்தாணியைக் கையில் வைத்துக் கொண்டார் என்பது அவர் அதைப் பிடித்திருந்த பாவனையிலேயே தெளிவாகத் தெரிந்தது.
கதவு திறக்கப்பட்டது. தாடியும் மீசையும் கொண்டு தண்டூன்றியவாறு ஒரு கிழவர் உள்ளே வந்தார். நீண்ட கருநீல அங்கியொன்றை அவர் அணிந்திருந்தார். அதன்மீது பூவேலை செய்யப்பட்ட மேலாடை யொன்று கிடந்தது. சிவப்பு வர்ணமுள்ள பட்டுத் துணியொன்று தலையைச் சுற்றிக் கட்டப்பட்டிருந்தது.
அந்தக் கிழவர், "என்ன புலவரே! சுகமா?" என்று கேட்டவாறு உள்ளே வந்தார்.
அந்தக் கிழவரை முத்துநகை இதற்குமுன்பு பார்த்திருக்கிறாள், அவரோடு பேசியுமிருக்கிறாள். அவர் ஒரு யவன நாட்டுக்காரர் என்றும், பெரிய வாணிப வேந்தர் என்றும், தன்பால் மிக்க அன்பு கொண்டவர்
