52
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
என்றும் காரிக்கண்ணனார் முத்துநகையிடம் கூறியிருக்கிறார். கிழவரை அவளும் வணங்கி வரவேற்றாள்.
அக்கிழவர், முத்துநகையிடம் நெருங்கி வந்து, "சுகமாக இருக்கிறாயா பெண்ணே?" என்று அவள் தலையை அன்போடு தடவிக் கொண்டே கேட்டார்.
“சுகந்தான் தாத்தா! ஏது இந்நேரத்தில் வந்தீர்கள்?" என்று முத்துநகை அவரைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.
"ஏதாவது வேலையிருந்திருக்கும்; வந்திருப்பார். இதெல்லாம் ஒரு கேள்வியா? முத்து! நீ போய்ப் படுத்துத் தூங்கு!" என்று புலவர் கூறவே, அவளும் தன் படுக்கையிடம் சென்றுவிட்டாள்.
பிறகு, கிழவரும் புலவரும் வெகுநேரம் வரையில் ஏதோ ரகசியம் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். என்ன பேசுகிறார்கள் என்பதை எப்படியாவது கேட்டுவிட வேண்டும் என்று பெருமுயற்சி செய்தாள் முத்துநகை. காதைக் கூர்மையாக்கிக் கொண்டு ஒலி வரும் திக்கில் நீட்டிக் கொண்டிருந்தாள். "சோழ நாடு", "பாண்டிய மண்டலம்", "வேளிர்குடிமக்கள்" இப்படிச் சிதறிய சில வார்த்தைகளைத் தான் அவளால் கேட்க முடிந்தது. "செழியன்" என்ற சொல்லும் சில நேரங்களில் பேசப்பட்டது. அப்போது அந்த வாசகத்தின் முழு உருவையும் பெற அவள் பட்ட பாடு கொஞ்சமல்ல. ஆனாலும் பயனில்லாது போயிற்று.
இறுதியாக, யவனக்கிழவர் விடைபெற்றுக்கொண்டு எழுந்தார். புலவர் ஓலைச்சுவடியிலிருந்து இரண்டு மூன்று ஓலைகளை எடுத்துக் கிழவரிடம் கொடுத்தார். அவர் அவைகளை வாங்கிப் பத்திரப்படுத்திக் கொண்டார்.
கிழவர் மெதுவாக வாயிற்படியைத் தாண்டி நடந்தார். புலவரும் தெருவரையில் சென்று அவரை வழியனுப்பி வைத்தார். தெருவில் நின்று ஏதாவது பேசுகிறார்களா என்று கவனிக்க முத்துநகை கதவோரத்திற்குப் போனாள். போனவளின் காலில் கதவோரத்தில் ஏதோ ஒன்று தட்டுப்பட்டது. குனிந்து எடுத்து விளக்கருகே சென்று பார்த்தாள். ஒரு சிறு பதக்கம்! சுற்றிலும் வைரம் பதித்த பதக்கம்! அதன் நடுவே உள்ள எழுத்துக்கள் அவள் பார்வையை இழுத்தன கூர்ந்து கவனித்தாள். "இருங்கோவேள்" என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. அவள் கண்களை அவளால் நம்பமுடியவில்லை. திரும்பத் திரும்பப் படித்தாள். அதே எழுத்துக்கள்தான். அவளுக்காக அவை மாறவில்லை.
