ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
57
“யார் நீங்கள்?”- இது அவன் முதல் கேள்வி.
"எங்களைத் தெரியவில்லையா? பகைவர்களைப் பழிவாங்கும் பட்டாளம்!"- இறுமாப்புடன் விடை கிளம்பியது.
"இப்போது என்னை எங்கு அழைத்துச் செல்கிறீர்கள்?"
"அழைத்தா செல்கிறோம்; அட முட்டாளே! உன்னை அழைத்துப் போகவில்லை. இழுத்துப் போகிறோம்; இருங்கோவேள் மன்னரிடம்!"
"இருங்கோவேள்! அவர் இன்னுமா மன்னர்? இருக்கிறாரா உயிரோடு? புறமுதுகு காட்டிய அவமானத்தில் தற்கொலை செய்து கொண்டார் என்றல்லவா கேள்விப்பட்டேன்!"
"என்ன ஆணவம் இவனுக்கு?"- ஒரு வீரன் கர்ச்சனை செய்தான்.
"வாயைக் கிழியுங்கள்!"- இன்னொரு வீரன் கத்தினான்.
"நாக்கை நறுக்கி எறியுங்கள்!"-ஒரு வீரன் கத்தியோடு பாய்ந்து வந்தான்.
அந்த முழக்கங்கள் எதுவும் செழியனை இம்மியளவு அச்சத்திற்கும் ஆளாக்கவில்லை. அவர்கள் ஆவேசக் கூச்சலை எழுப்பயெழுப்பச் சிங்கம்போல் நிமிர்ந்து நின்றான். போர் முரசு ஒலிக்கும்போது அறுந்துவிழும் கரத்தைக்கூட கவனிக்காமல் எதிரிகளின்மீது பாய்கின்ற வீரக்குணம் படைத்த மறவர் மரபிலே வந்தவன் அந்த மாவீரன் என்பதற்கு அடையாளமாக, மார்பை உயர்த்தி மலையென நின்ற காட்சி, சூழ்ந்து நின்ற வீரர்களுக்குத் திகைப்பை ஏற்படுத்தியது.
அவர்களில் ஒருவன் செழியனிடம் நெருங்கிவந்து, "தம்பி! நீ பாண்டிய நாட்டுக்குள்ளே பெரிய வீரனாக இருக்கலாம், ஆலையில்லா ஊருக்கு இலுப்பைப்பூ சர்க்கரை போல! இங்கே வால் நீட்டாதே! கரிகால் சோழனிடம் வேளிர் குடியினராகிய நாங்கள் நாட்டை மட்டுந்தான் பறி கொடுத்திருக்கிறோம்; வீரத்தையும், மானத்தையும், வெம்பகை முடிக்கும் திறத்தையும் இன்னும் பறிகொடுத்துவிடவில்லை. அவனைப் பழிவாங்காமல் விடப்போவதும் இல்லை. இன்றைக்கே முடிந்திருக்க வேண்டிய காரியம். நீ தலையிட்டுக் கெடுத்துவிட்டாய்." என்று கம்பீரமாக வார்த்தைகளை உதிர்த்தான்.
செழியன் அவனைப் பார்த்து, "ஓகோ. புறமிருந்து பகையை வளைக்கும் திறத்தை யாரிடம் கற்றீர்? இந்நாட்டுக்குச் சொந்தமில்லாத அந்தத் திறத்தை உமக்கு விற்றவர் யார்? சோழப் பெருநாட்டின் தங்கம் கரிகால் பெருவளத்தானை என் கண் எதிரிலேயே கொல்லுவீர்கள். அதை நான் பார்த்துக்கொண்டிருக்க வேண்டுமோ? பிறகேன் எனக்குக் கையிலே வேல், கட்கம், கட்டாரியெல்லாம்?" என்று உறுமினான்.
