58
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
"இவனோடு என்ன பேச்சு? இழுத்து வாருங்கள்!" என்று ஒருவன் கரகரத்த குரலில் ஊளையிட்டான். ஒருவன் செழியன்மீது காரித்துப்பு வதற்கு விரைந்து ஓடினான். இன்னொருவன் அவனைப் பிடித்து இழுத்துப் புறம் விடுத்தான்.
காட்டுப்பாதையில் அவனைக் கால், கை விலங்குகளோடு இழுத்துச் சென்றனர். ஒரே வெறிக்கூத்து. விரோதியொருவன் பிடிபட்டான் என்ற மகிழ்ச்சி ஆட்டம்? நடுக்காட்டுக்குள்ளே அந்தக் கூட்டம் நுழைந்தது. அதன் ஆட்ட பாட்ட ஒலியில் காட்டு மிருகங்கள் கூட ஓடி ஒளிந்தன. பறவைகள் அமைதியிழந்து மரக்கிளைகளிலேயிருந்து சிறகடித்து மேலெழும்பி மீண்டும் அமர்ந்தன. கூட்டத்தின் ஆர்ப்பாட்டம் திடீரென அடங்கியது. எல்லாரும் திடுக்கிட்டு எதிரே பார்த்தார்கள். இருளைக் கிழித்துக்கொண்டு ஒரு தீவட்டி வெளிச்சம் அவர்களை நோக்கி மிக வேகமாக வந்துகொண்டிருந்தது. செழியனும் வீரர்களும் அசையாமல் நின்றனர்.
வந்த வெளிச்சம், அவர்களுக்கெதிரே வந்து, சற்றுத் தொலைவில் நின்றது. குதிரையில் ஒரு வீரன் தீவட்டியோடு அமர்ந்திருக்கிறான் என்பது மட்டுமே செழியனுக்குத் தெரிந்தது. அவன் யார்? எந்த நாட்டு வீரன்? என்பதொன்றும் செழியனுக்குப் புரியவில்லை.
தீவட்டியோடு வந்த வீரன், "பகை! பகை! பகை!" என்று மூன்று முறை கூவினான்.
உடனே செழியனை அழைத்துவந்த வீரர்கள், "தூள்! தூள்! தூள்!" என்று பதிலுக்குக் கூவினார்கள். தீவட்டி வீரன் அதன்பிறகு அருகே வந்தான். செழியனுக்கு இப்போது விஷயம் புரிந்துவிட்டது. இருங்கோவேளும் அவனது எஞ்சிய படை வீரர்களும் இந்தக் காட்டிலேதான் உலவிக்கொண்டிருக்கவேண்டும். வேறு யாராவது எதிரிகள் வந்தால் அறிவிப்பதற்காகத்தான் தீவட்டி வீரன் வந்திருக்க வேண்டும். எதிரியா, அல்லவா என்பதை உணர்ந்து கொள்வதற்காகத்தான் "பகை" என்றதும் "தூள்" என்றனர்; இப்படி பதிலுக்குக் கூறாவிட்டால் தீவட்டிக்காரன் திரும்பி ஓடிப்போய் மற்றவர்களுக்கு ஆபத்தை விளக்குவான்; அவர்கள் ஓடித் தப்பித்து விடுவார்கள். இப்படித்தான் இருக்கவேண்டும் என்று செழியன் யூகித்துக்கொண்டான்.
அருகே வந்த தீவட்டிக்காரன் மற்ற வீரர்களைப் பார்த்து, "என்ன வெற்றியா?" என்று கேட்டான்.
"இதோ வெற்றியின் அடையாளம்!" என்றனர் செழியனைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு.
