ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
61
"முது கிழவர் மட்டுமல்ல; அமைச்சராகவும் இருந்தவர். தாங்களே இப்படி வயதுக்குத் தரவேண்டிய பெருமையைக் கூடத் தராமல் வாய்க்கு வந்தவாறு பேசுதல் முறையல்ல என்பதை மட்டும் இந்தக் கண் கட்டிய காட்டில் கூறிட விரும்புகிறேன்" எனக் கம்பீரமாகச் சொல்லிவிட்டு "மாண்டிட அஞ்சான், பாண்டிய நாட்டான்!" என உற்சாகத்தோடும் உணர்ச்சியோடும் குமுறிக் கொந்தளித்து முழங்கினான்.
"செழியா! சிறுவனே! அமைச்சர் செந்தலையாரிடம் பேசுகிறோம் என்பது நினைவிருக்கட்டும்!" எனத் தலையில் ஒரு தட்டுத் தட்டினான் தீவட்டிக்காரன். தலையில் அடி விழுந்ததுதான் தாமதம். வேல்பட்ட வேங்கையானான் செழியன்! எரிமலையெனக் குமுறியெழுந்தான். தன்னைப் பிணைத்திருந்த சங்கிலியோடு சேர்த்து அதைப் பிடித்திருந்தவர்களைக் கீழே உருட்டினான். திடீரென ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியில் காட்டாற்று வெள்ளத்து நடுவே சிக்கிய ஆட்டுக்குட்டிகள் போல் விலங்குச் சங்கிலியைப் பிடித்திருந்த வீரர்கள் சிதறி விழுந்தனர்.
காலிலும் கையிலும் விலங்கு-கண்களோ கட்டப்பட்டிருக்கின்றன- ஆனாலும் போரிடத்தயாராகி விட்டான். கண்கட்டை அவிழ்ப்பதற்காக விலங்குடன் கையைக் கொண்டு போனான். அதற்குள் ஒருவன் வாளோடு செழியன்மீது பாய்ந்தான். அந்த வாளைச் செழியன் கைப்பற்றிக்கொண்டு பாய்ந்தவனைக் கீழே உருட்டினான். அதற்குள் பல வாள்முனைகள் அவனைச் சூழ்ந்தன. ஒலிக்குறிப்பை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு விழிகளின் பார்வையற்ற நிலையில் அவன் நடத்திய போராட்டங்கண்டு அமைச்சர் செந்தலையாரும் அதிசயித்துப் போனார். அவனது வாள்வீச்சில் ஐந்தாறு வீரர்கள் காயம்பட்டு ஓடினர். ஆயினும் இறுதி வெற்றி அவன் பக்கம் இல்லை. இருங்கோவேளின் வீரர்களே வென்றனர். செழியன் மீண்டும் பலமாகக் கட்டப்பட்டான்.
அப்போது குதிரைகள் வரும் குளம்படியோசை கேட்டது. தெருக்கதவு திறக்கப்பட்டது. குதிரையிலிருந்து இறங்கியவர்கள் தளபதி வில்லவனின் பிணத்தை உள்ளே கொண்டுவந்தனர். ஒரே அமைதி! சோகம் திடீரெனக் கப்பிக்கொண்டது. வில்லவனின் வீர உருவத்தை நடுக்கூடத்திலே கொண்டுவந்து வைத்தார்கள். மந்திரியார் அந்த உருவத்தருகே சென்று தீவட்டியின் உதவியோடு குனிந்து பார்த்தார். அவர் முகம் மேலும் கொடூரமாக மாறியது.
"பகை! பகை! பகை!" என்று படிப்படியாகக் குரலை உயர்த்தினார்.
சுற்றி நின்றவர்கள் "தூள்! தூள்! தூள்!" என்று ஒலி முழக்கம் எழுப்பினர் ஆத்திரத்தோடு!
