ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
71
"குழந்தாய்! என்னைக் கொல்லச் சதி நடத்துகிறவன் இருங்கோவேள்! அவனை என் படை கொண்டு வெல்லுகிறேன். நீ எதற்காகக் கஷ்டப்பட வேண்டும்?"
"படையினால் மட்டுமே பகையை வென்றுவிட முடியுமா? புகை நுழையாத இடங்களிலும் பொல்லாத துரோகிகள் நுழைந்து விடுவார்களே! அவர்கள் யார் என்பதைக் கண்டு பிடிக்க வேண்டாமா?"
"அதற்கு?"
"அந்த ஒற்றர் வேலையை நான் மேற்கொள்கிறேன் என்கிறேன்!"
"உன் கடமையுணர்வுக்கும் தாய்நாட்டுப் பற்றுக்கும் இந்தச் சோழனின் மணிமுடி வணக்கம் தெரிவிக்கத் தாழ்கிறது அம்மா! ஆனால் ஒன்று... அருமையாக உன்னை வளர்க்கும் புலவர் பெருந்தகையார் மனவேதனை அடைவாரே?"
"அவரைப் பற்றிக் கூடத் தாங்கள் ஆச்சரியமான செய்தியைக் கேள்விப்படுவீர்கள் அரசே!"
இதைச் சொல்லும்போது அவள் நாக்கு நடுங்கியது. கண்கள் குளமாயின. ஆயினும் மறைத்துக் கொண்டு சமாளித்தாள். சோழன், அவள் மேலும் என்ன சொல்லப் போகிறாள் என்று எதிர்பார்த்தான். அவள் பேச்சை மாற்றினாள்.
"அதாவது, அப்பாவும் என்னைப் போலவே ஒற்றர் வேலையை மேற்கொள்ள நேரிடலாம் என்கிறேன்!" எனக் கூறி, அரசனின் முகத்தைப் பார்த்தாள். அவன் முகத்தில் புதிய கம்பீரம் களை கட்டி நின்றது.
தன்னுயிருக்காகவும் தாயகத்துப் பெருமைக்காகவும் தமிழ் வளர்க்கும் குடும்பமொன்று கவலைப்படுவது கேட்க அவனுக்குப் பூரிப்புப் பொங்கி வழிந்தது. தன் தந்தைக்குக்கூடத் தெரியாமல் நாட்டுப் பணி புரியப் புறப்பட்டுவிட்ட இந்த இளந்தமிழச்சியின் வீரத்தைக் கண்டு கரிகாலன் பெருமை கொண்டான்.
"உன்னை நான் வாழ்த்துகிறேன். உன் கடமைக்கு என்னென்ன வேண்டுமோ கேள், தருகிறேன்!" என உரைத்தான்.
"அதிகம் எதுவும் தேவையில்லை. ஐந்தாறு வீரர் உடைகள், ஒரு நல்ல குதிரை! அவ்வளவு போதும்!"
"ஆண் வேடத்தில் புறப்படுகிறாயா? உன் குரல் உன்னைக் காட்டிக் கொடுத்து விடாதா?"
"தங்களுக்கேன் கவலை? தங்களைக்கூட நான் ஏமாற்றக்கூடும்!"
