84
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
அவளுக்கு மேலும் மனப்போராட்டம் துவங்கியது. யவனக் கிழவருக்கு தான் யாரென்று தெரிந்திருக்குமா? முத்துநகைதான் ஆண் உடையில் உலவுகிறாள் என்பதை அவன் புரிந்து கொண்டால் என்ன செய்வது? இப்படிப் பல கேள்விகள் அவள் உள்ளத்தை நிலைதடுமாறச் செய்தன. கோயிலுக்குள்ளே யவனக் கிழவன் தன்னை முத்துநகையாகத் தான் கண்டான். நான் மீண்டும் ஆண் வேடம் தரித்ததை அவன் பார்த்திருக்க வழியில்லை. இப்படியும் தன்னைத்தானே அவள் தேற்றிக் கொண்டாள்.
யவனக் கிழவர் வேடத்திலேயுள்ள இருங்கோவேள் தன்னை ஏன் காப்பாற்ற வேண்டும்? தன்மீது அவனுக்கு ஏன் இவ்வளவு பிரியம்?
இதற்குப் பதில் கிடைக்கவில்லை.
அந்தத் திருநீற்றடியாரின் போக்கினைக் கண்ட பிறகு அந்தக் கூட்டத்தின் மீதே வெறுப்பு ஏற்படுகிறதே! மண்ணாசை, பொன்னாசை, பெண்ணாசைகளை விட்டவர்களின் நேர்மைக்கும் ஒழுக்கத்திற்கும் இதைவிட அவமான மிக்க உதாரணம் வேறென்ன வேண்டும்? அவள் அலைக்கழிந்தாள். அதற்குள் அவள் வீட்டு வாசலும் வந்துவிட்டது.
குதிரையை நிறுத்திவிட்டு வீட்டை நோக்கினாள். வாயிற்புறத்தில் ஒரு குதிரை கட்டப்பட்டிருந்தது. மெதுவாக இறங்கிக் கதவோரம் சென்று உள்ளே கவனித்தாள். தந்தையும் அந்த யவனக் கிழவரும் மிகவும் ரகசியமாக ஏதோ பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். பேசிக் கொண்டிருந்தவர்களைப் பார்க்க முடிந்ததே தவிரப் பேசிய விஷயங்களைக் கேட்க முடியவில்லை. முத்துநகைக்கு ஆவேசம் பிறந்தது போன்ற ஓர் உணர்ச்சி. உடனே அரண்மனைக்குச் சென்று கரிகாலரிடம் சொல்லி, வீரர்களை அழைத்து வந்து யவனக்கிழவரைப் பிடித்துக் கொடுத்துவிட வேண்டும் என்று தீர்மானித்துக் கொண்டு புறப்பட்டாள். ஆத்திரத்தில் என்ன செய்கிறோம் என்று புரியவில்லை. தன் வீட்டிலேயிருந்து இருங்கோவேளைப் பிடித்துக் கொடுத்தால் தன் தந்தையும் காட்டிக் கொடுக்கப்படு வாரேயென்று அவள் நினைக்கவில்லை! நினைக்க நேரமில்லை அவள் நெஞ்சில் ஊசலாடியதெல்லாம் சோழ நாட்டுப் பெருமையும், பற்றுந்தான்.
குதிரை, அரண்மனை நோக்கி விரைந்தது. கரிகாலனின் மாளிகையில் முத்துநகை நுழைந்தாள். மன்னரை அவசரமாகப் பார்க்க வேண்டு மென்று துடித்தாள். "மன்னர் தனிமையில் உலவிடச் சென்றார். இப்போது இயலாது!" என்று பதில் கிடைத்தது, மெய்க்காப்பாளரிடமிருந்து.
