ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
87
கடிதத்தைப் படித்துவிட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தான் கரிகாலன். கடிதம் கொண்டு வந்தவனைக் காணவில்லை. அவன் சிட்டாய்ப் பறந்து விட்டான்.
கரிகாலனின் கண்கள் சிவந்தன. பற்களை நற நற வென்று கடித்துக் கொண்டான். உறையில் கிடந்த வாளின் பிடியைக் கரம் இறுகப் பிடித்தது. சிங்கம் போல் தன் மாளிகைக்கு நடந்து வந்தான். "எங்கே சேனைத் தலைவர்கள்?" என உறுமினான். ஒரு நொடியில் சேனைத் தலைவர்கள் வந்து குழுமி விட்டனர்.
"சோழ நாட்டைச் சுற்றியுள்ள எல்லாப் பகுதிகளிலும், ஏன், சோழ நாட்டுக்குள்ளும், நமது படைகளின் முரசம் ஒலிக்க வேண்டும். இந்த இருங்கோவேள் எங்கு இருந்தாலும் அவனை உடனடியாகச் சிறைபிடித்துக் கொண்டு வர வேண்டும்!" என முழங்கினான் சோழர் திலகம்.
சேனைத் தலைவர்களும் அந்த அவசர உத்தரவுக்கு அடிபணிந்து, தங்கள் வீர வாட்களை எடுத்து அரசனுக்கு வணக்கம் தெரிவித்தனர். அப்போது வெகு வேகமாகப் புலவர் காரிக்கண்ணனார் அங்கு வந்து சேர்ந்தார். "பொறுத்திடுக. மன்னா! பொறுத்திடுக! அமைதி! அமைதி!" எனக் கையுயர்த்தி எதிரே வந்து நின்ற புலவரை நோக்கிக் கரிகாலன். "புலவரே! என்ன சொல்கிறீர்கள்?" எனப் பதறிக் கேட்டான்.
"இருங்கோவேளைப் பிடிப்பதும் கொல்வதும் நமக்குப் பெரிதல்லவே! செழியனை உயிரோடு மீட்பதல்லவா நமது குறிக்கோள்?" என்றார் புலவர்.
"இதோ! அந்த இருங்கோவேளின் பயமுறுத்தல் ஓலையைப் படியுங்கள். இதுவரையில் கரிகாலனை யாரும் மிரட்டியதில்லை. என்னிடம் தோற்றோடி ஒளிந்து கொண்ட இந்தக் கோழை மிரட்டுகிறான். இவனுக்கு நான் அஞ்சிச் சாவதா? முடியாது; முடியாது. சோழ நாட்டு வீரம் சோரம் போய்விடவில்லை. நம் நாட்டு வீரர்கள் வாள் பிடித்துப் பழகியவர்களே தவிரப் பகைவரின் தாள் பிடித்துப் பழகியவர்களல்லர். புலிக்கொடியின் நிழலிலே போர்க்குரல் கொடுத்த பரம்பரை. விழுப்புண் பெற்றுப் பெருமை கொள்ளுமே தவிர, எதிரியின் காலில் விழுந்தல்ல. கரிகாலனை யாரும் தடுக்க வேண்டாம். ஓரிரு நாட்களில் அந்த உன்மத்தன் இருங்கோவேளின் தலை என் முன்னே தாழ்ந்திடல் வேண்டும். அதுவரை எனக்கு வேறு நினைவே இல்லை."
-எனக் கர்ச்சனை செய்து கிளம்பினான் கரிகாலன்.
