ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
95
கண்டதும் அப்படியே அசைவற்று நின்று விட்டாள். அவன் தன்னையும் தான் குளித்த அலங்கோலத்தையும் பார்த்திருக்க மாட்டான் என்று தனக்குத்தானே ஆறுதல் கூறிக்கொண்டாள்.
அவன் வேறுபக்கம் திரும்பிச் சமையல் வேலையில் தீவிரமாக ஈடுபட்டிருந்தான். அவள் வந்த காலடி ஓசை கேட்ட பிறகுதான் அவன் மெதுவாகத் திரும்பினான். ஆகா! என்ன எடுப்பான முகம்! முறுக்கிவிடப்பட்ட பெரிய மீசைகள்! தடந்தோள்! கண்களில யாரையும் கவரக்கூடிய தனி ஒளி! கட்டான தேகம்! இளைஞனுமல்லன்; வயோதிகனுமல்லன்; நடுத்தரமான வாலிபன் என்று கூறவும் முடியாது. வாலிபன் அல்லன் என்றும் கூறிவிட முடியாது!
அவன் அவளைப் பார்த்ததும் பயந்தவனைப் போல எழுந்து பணிவாக நின்றான். அவளும் அவனை உட்காரச் சொல்லி, சைகை செய்தாள். அவன் உட்காராமல் நின்று கொண்டே அவள் முகத்தையே கவனித்தான். எங்கே தன் பெண்மை தெரிந்துவிடுமோ என்ற பயத்தால் முத்துநகை, தன் முகத்தைத் தடவிப் பார்த்துக் கொள்வதும், கைகளால் மறைப்பதுமாக இருந்தாள்.
பிறகு அவன் அவளைப் பார்த்து "நீங்க யாரு?" என்று கேட்டான்.
அவள் ஊமை ஜாடை காட்டினாள்.
அவனுக்குப் புரியவில்லை. ஆனாலும், புரிந்து கொள்ளத் துடித்தான். "எந்த ஊரு?" என்றான்.
அப்போதும் அவள் காட்டிய ஜாடை அவனுக்குப் புரியவில்லை. "என்ன பேரு?" என்றான்.
கழுத்தில் கிடந்த முத்தை எடுத்துக் காட்டித் தன் பெயர் அதுதான் என்பதைப் புரிய வைத்தாள்.
"ஓகோ முத்துவா உங்க பேரு?" எனக் கேட்டுவிட்டு "ரொம்பத் தூரம் பயணம் போல இருக்கு! உக்காருங்க... நான் சமைக்கிற பொங்கலிலே கொஞ்சம் சாப்பிடலாம்" என்று உபசரித்தான்.
முத்துநகை வேண்டாமென்று தலையசைத்தாள், என்றாலும் பசியின் கொடுமை கொஞ்சம் சாப்பிடலாம் போல் இருந்தது. வயிற்றைத் தடவிப் பார்த்துக் கொண்டாள்.
"ஆங்! வயிறு கேக்குது: உக்காருங்கோ!" என்று அவளது வயிற்றை அந்த மனிதனும் உற்சாகத்தோடு தடவிக் கொடுத்துக் கையைப் பிடித்து உட்கார வைத்தான்.
