96
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
அடுப்பில் பானையிலுள்ள உலை கனவேகமாகப் பொங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு துண்டில் முடிந்து வைத்திருந்த முந்திரிப் பருப்புகளையும் வெல்லக் கட்டிகளையும் பானையில் கொட்டிக் கிண்டினான். பொங்கல் தயாராகி விட்டது. பானையைக் கீழே இறக்கி வைத்துவிட்டு மண்டபத்தை விட்டு இறங்கி ஓடி இரண்டு பெரிய பூவரசு இலைகளைப் பறித்து வந்தான். அவைகளைக் குளத்தில் கழுவியெடுத்து, அவள் கையில் ஓர் இலையைக் கொடுத்தான் பானையிலுள்ள பொங்கலையெடுத்து அந்த இலையில் வைத்தான். தானும் ஓர் இலையில் பொங்கலை வைத்துக் கொண்டு உண்ணத் தொடங்கினான்.
அவனது உபசரிக்கும் தன்மையைக் கண்டு, முத்துநகை உள்ளுக்குள் மகிழ்ந்தாள். ஏழை வீடாக இருந்தாலும் விருந்தினரை உபசரிப்பதில் தமிழ் நாட்டுக்கு ஈடு தமிழ்நாடுதான் என்று தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டாள். அதை வெளியில் சொன்னால் தன் வேடம் வெளிப்பட்டு விடுமே!
"ம்... இன்னுங் கொஞ்சம் சாப்பிடுங்கய்யா!" என்று அவள் இலையில் பொங்கலை வைத்தான்.
முத்துநகை. "போதும்!" என்று சைகை செய்தும் பயனில்லை.
"என்னை யாரென்று நீங்க கேக்கலியே - நான் விறகு வெட்டி, பெயரு வீரன்! தாய் தந்தை யாருமே கிடையாது. அனாதை! நானே விறகு வெட்ட வேண்டியது - சுமக்க வேண்டியது - விற்க வேண்டியது - அவ்வளவு தான் நம்ப வரலாறு!"
எனக் கூறிவிட்டு, மேலும் கொஞ்சம் பொங்கலை முத்துநகை இலையில் வைத்தான். அவள் வேண்டாமென்று தலையாட்டி, இலையைக் கீழே வைத்தாள்.
"அட! சும்மா சாப்பிடுங்கய்யா! எவ்வளவு சுவையா இருக்கு! இம்... இந்தாங்க" என்று கொஞ்சம் பொங்கலையெடுத்து அவள் வாயிலே திணித்துவிட்டான்.
முத்துநகைக்கு மெல்லவும் முடியவில்லை! விழுங்கவும் முடியவில்லை! பொங்கலையல்ல; தன்னைப் பற்றிய உண்மையை!
மிகக் கஷ்டப்பட்டுப் பொங்கலைத் தின்று முடித்து விட்டுக் குளத்தில் இறங்கிக் கை கழுவிக் கொண்டாள். முத்துநகை கழுவும்போது இடுப்பில் செருகியிருந்த பதக்கம் கீழே விழுந்தது. உடனே அதை எடுத்துப் பத்திரப்படுத்திக் கொண்டாள். அதுதான் 'இருங்கோவேள்' என்று எழுதப்பட்ட யவனக் கிழவன் தவறவிட்டுப் போன பதக்கம்!
