ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
99
"என்ன இது பொம்பளை கையெழுத்தாட்டம் இருக்கு! எங்கே விரலைக் கொடு! அட, ஆமாம்! விரல் கூடப் பயத்தங்காய் மாதிரிதான் இருக்கு" என்று கிண்டல் செய்தவாறு அவள் விரலைக் கடித்து விட்டான். இருங்கோவேள்!
அவள் வலி பொறுக்கமாட்டாமல் துடித்தாள். ஆனாலும் கோபம் வரவில்லை. கடிப்பட்ட விரலைத் தன் வாயில் வைத்து இரத்தங்கட்டாமல் நாக்கால் நனைத்துக் கொண்டாள்.
அப்போதுதான் அவளுக்கு நினைவு வந்தது; அவன் வாயின் எச்சில் பட்ட விரலைத் துடைக்காமல் தன் வாயில் வைத்துக் கொண்டோம் என்பது. ஏனோ, அது கூட அவளுக்கு வெறுப்பு எதையும் உண்டாக்கவில்லை. அவள் செய்கைகளை ஜாடையாகக் கவனித்துக் கொண்டே அந்த ஓலையைப் படித்தான் இருங்கோவேள்.
"என் இலட்சியம் நிறைவேறுகிற சமயம் நான் பேச ஆரம்பித்து விடுவேன். அப்போது சந்திக்க நேர்ந்தால் விவரம் கூறுகிறேன். அதுவரை என்னைத் தொந்தரவு செய்து இலட்சியம் பற்றிக் கேட்க வேண்டாம்."
என எழுதப்பட்டிருந்தது.
படித்து முடித்துவிட்டுத் தலை நிமிர்ந்தான் இருங்கோவேள்! அவள், கடிபட்ட விரலைக் கவலையோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அது ரத்தம் கட்டி வீங்கி விட்டது.
"அடடா! வீங்கிப் போச்சா! இருய்யா; இதோ ஒரு மருந்து கொண்டு வர்றேன்!" என்று அவன் அவசர அவசரமாக மண்டபத்தை விட்டு விரைந்து சென்றான்.
அவன் தேடிய பச்சிலை கிடைக்கவில்லை. எப்படியும் பச்சிலையைப் பறித்துச் செல்ல வேண்டுமென்ற ஆவலுடன் சிறிது தேடினான்.
சோழ நாடு - கரிகாலன் - பழிக்குப் பழி - போன்ற முணுமுணுப்புகள் அவனை விட்டுக் கொஞ்ச நேரம் விலகியிருந்தன.
ஏதோ ஒரு தெளிவில்லாத உணர்ச்சி அவனை ஆட்டிப் படைத்தது. அவள் குளிக்கும்போது, அவன் அவளைப் பார்த்து விட்டான்; அப்போதே அவன் உள்ளம் உருக ஆரம்பித்துவிட்டது. அவன் சமைத்த பொங்கலை உண்ணும் சமயத்தில் அவளை மிக அருகே அவன் கண்டான். பிறகு அவளைத் தூக்கிக் கொண்டு ஆடினான்.
அவளுக்கு மயக்கம் வந்ததும்.... அவள் நெஞ்சாங்குழியில் தடவிக் கொடுக்க ஆரம்பித்து சே... சே.. சே.. ஒரு மன்னன் என்பதையே ஒரு கணம் மறந்து விட்டான்.
