100
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
பச்சிலைக்காக அவன் கால்கள் நடந்தன. பசுமையான எண்ணங்களோ அவனை எங்கெங்கோ இழுத்துச் சென்று காதல் சூறாவளியில் சுருட்டிப் போட்டன. விடுவித்துக் கொள்ள முடியாமல் தத்தளித்தான். அவனுக்கு இந்தச் சுவையே அனுபவமில்லையென்று கூறிவிட முடியாது.
மிக இளமைப் பருவத்திலேயே அவனுக்குத் திருமணம் நடந்தது. தன் மாமன் மகள் பெருந்தேவியைத்தான் அவன் ஆசைப்பட்டு மணம் புரிந்து கொண்டான். இருவரும் இரண்டு மூன்று ஆண்டுகள் காதற் பெருவெள்ளத்தில் நீந்திக் குளித்தனர்.
இன்ப வாழ்வு நீடிக்க முடியாமல் பெருந்தேவியை மூச்சுப்பை நோய் வாட்டத் தொடங்கியது.
வேளிர்குடியில் நல்ல மருத்துவர்களுக்குப் பஞ்சமேயில்லை.
திறன் படைத்த மருத்துவ சிகாமணிகள் எல்லாம் பார்த்தும் பலன் ஏற்படவில்லை. எலும்பும் தோலுமாக ஆகிவிட்டாள் அரசி.
நாழிகை தவறினாலும் தவறும்; அரசிக்கு மருந்து அளிப்பது தவறுவதில்லை. இந்த நிலையில் அரசன் என்றால் ஓர் அரசி இருக்க வேண்டும் என்ற முறைமையை மட்டும் பெயரளவில் பூர்த்தி செய்து கொண்டிருக்கிறாள் பெருந்தேவி.
நாட்டுக்குக் கேடு வந்து காட்டுக்கு வந்த பிறகு அரசியின் நோய் அதிகப்படுவதற்குக் கேட்கவா வேண்டும்? தன் கணவனின் நிலையை நினைத்து அழுது அழுது, அரசியின் முகமெல்லாம் வீங்கிக் கிடந்தது. அந்த வீங்கிய முகம் எதுவும் இப்போது இருங்கோவேளின் மனத்திரையில் நிழலாட்டம் போடவில்லை. அழகு தேங்கிய முத்துநகை யின் வதனம் மட்டுமே அவன் உள்ளத்தில் பெரும் போராட்டத்தை மூட்டிவிட்டுக் கொண்டிருந்தது.
"அழகையெல்லாம் ஒரு சேர எடுத்துச் செய்த தங்கச் சிலை போன்றாள் தனித்து ஏன் உலவ வேண்டும்? ஆபத்து எதுவும் ஏற்படாமல் இருப்பதற்குத்தான் அந்த ஆண் உடையா? அல்லது அவள் இலட்சியத்தை நிறைவேற்றிக் கொள்ளவா? அவள் பேச மறுப்பது ஏன்? பேசினால் பெண் குரல் தெரிந்துவிடும் என்றுதானே? அவள் குளித்த காட்சியைக் கண்டிராவிட்டால் நாம்கூட ஏமாந்துதான் போயிருக்க வேண்டும்."
இப்படியெல்லாம் கேள்விகளும் பதில்களும் எழுப்பப்பட்டு, உடனுக்குடனே அழிக்கப்பட்டு, அவள் உருவம் மட்டும் அழியாத சித்திரமாகப் பதிந்துவிட்டதை அவன் உணர்ந்தான்.
