ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
101
அவன் பார்க்கும் பச்சிலைகளினுடைய பசுமை நிறத்தின் மீதெல்லாம் அவள் பளிங்கு முகத்தையே கண்டான். அவள் கழுத்தைத் திருகுவது போல் அந்தப் பச்சிலையை எப்படிப் பறிப்பது என்று தயங்கி நின்றான். பெரிய மரமொன்றில் ஒரு நீலநிறப் பசலைக்கொடி படர்ந்து கிடந்தது. அந்தக் கொடியை அவள் குளிக்கும்போது கண்ட இடை நெளிவோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்து, கொடி தோற்று விட்டதாக வலிய வந்து தீர்ப்புக் கூறினான். வழக்கு நடக்காமலே! செவ்விளநீர் தாங்கி நிற்கும் இளந் தென்னைகளைக் கண்டான். ஏனோ அவனையறியாமல் பெருமூச்சு எழுந்தது. கண்களை மூடிக் கொண்டு நின்றான்.
ஏனெனில், திடீரெனக் கண்ணைத் திறந்து, நாடி வந்த பச்சிலையைப் பறித்து விடலாம் என்ற தந்திரம்- இல்லாவிட்டால் பச்சிலைச் செடிகள் அவளாகவே மாறிவிடுகின்றனவாம்! கண்ணை மூடினால் இன்னும் மோசம்! குளக்கரை எதிரே வந்து நின்று அவன் உயிரை மெல்ல மெல்லக் கொல்ல முனைந்தது.
"இருங்கோவேள்! உனக்கு 'இரும்பு நெஞ்சன்' என்று பெயர். நீயா இப்படி மனந்தளர்கிறாய்; மயக்கமுறாதே!" என ஒரு முறை உரக்கச் சொல்லிக் கொண்டு வெகு வேகமாக நடந்தான்.
எதிரே பச்சிலைச் செடி! திடீரென்று பாய்ந்து அந்தச் செடியைப் பிடுங்கினான்.
அந்தச் செடியோடு ஒரு பாம்பும் சுற்றிக் கொண்டிருந்தது. அதை அவன் கவனிக்கவில்லை. அவள் நினைவு அவனை எதையும் கவனிக்க விடவில்லை. பாவம்! பாம்பு கிடந்து தவித்தது, அவன் கையில் தலையைக் கொடுத்து விட்டு!
மள மளவென்று மண்டபத்திற்கு வந்தான். மண்டபம் காலியாக இருந்தது.
அவள் இல்லை! அவள் அப்போதே போய்விட்டாள்! பச்சிலைச் செடியைக் கீழே போட்டான்; பாம்பு, தப்பித்தோம் பிழைத்தோம் என்று ஓடி மண்டபத்திற்குள்ளே ஒரு பொந்தில் புகுந்து கொண்டது.
அவளைக் காணாத திகைப்பில் பாம்பு கையில் இருந்து கீழே விழுந்ததையும் ஓடியதையும் ஒளிந்ததையும் அவன் கவனிக்கவே இல்லை.
மண்டபத்தைச் சுற்றிச் சுற்றி அலைந்தான். குளக்கரையில் போய் நின்றான். அவள் குளித்த இடத்தில் போய்ச் சிறிது நேரம் உட்கார்ந்தான்.
