மக்களே வாட்டி வருத்தும் பிணிகள் பலவற்றுவி வயிற்றுப்பசியும் ஒன்ருகும். ஆதலின் அப்பசிகோ.ை அழிபசி என்று குறித்தருளினர் திருவள்ளுவர் இப்பசிப்பிணி எந்தப் பாவத்தையும் துணிந்து செய்ய, தாண்டும் கொடுக்தன்மை யுடையது. ஆதலின் சித்த డిత சாத்தனர் என்னும் செந்தமிழ்ப் புலவர் { L9ಾಗಿ என்னும் பாவி என்று பழித்துரைத்தார்
இத்தகைய பசி. கோயால் வாடிய பைங்தமிழ் மூதாட்டிய ர், அந்தோ! வயிறே ! உன்னோடு வாழ்தல் அரிது’ என்று இகழ்ந்து பேசினர். ஒரு நாள் : ; பியென்ருலும். வயிறு கேட்பதில்லே பாகக் கிடைக்கும்போது, இரு காட் சேர்த்து உண்டு கொள்க என்ருலும் ஏற்ப என்றும் துன்பத்தையே உண்டுபண்ணிக் கொண்டிருக்கிறது எனது கோவை அறியாத இடும்பை மிக்க வயிருக அன்ருே இருக்கிறது! என்று வயிற்றுப்பாடலே பாடிவிட்டார் அம்மூதாட்டியார்
游
ஒருநாள் உணவைஒழி யென்ருல் ஒழியாய் இருகாளைக்(கு) ஏலென்ருல் ஏலாய் - ஒருநாளும் என்குே வறியா யிடும்பைகடர் என்வயிறே உன்ளுேடு வாழ்தல் அரிது எ டது அவரது வயிற்றுப்பாடல் ஆகும்.
o கால்நடையாகவே நாடும் காடும் நடந்து கடந்து காடெங்கும் சுற்றிவந்த ஒளவையார் பலகால் தாமும், நோயால் வாடி வருந்துவார். பசிப்பிணியா 翻
