இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்படவில்லை
வீரகாவியம்
238
முகங்கண்டு மனமுடைந்து, குலக்கொ ழுந்தை
முளைத்துவரும் பொழுதத்தே கிள்ளி விட்டேன்; அகங்கொண்ட என்மைந்தன் விழித்த லின்றி
அமரகத்துத் துயில்கின்ருன்; குலம்வி ளக்கும் முகங்கொண்ட மணிவிளக்கை அனைத்து விட்டேன்;
மூடிவரும் இருளொன்றே பரவக் கண்டேன்; இகழ்வுண்ட வாழ்வினிமேல் எனக்கெ தற்கோ?
என்றலறி வீழ்ந்தவன்தான் எழவே யில்லை. 472
