216 ஆத்தா !
பொன்னரசி தலைகுனிந்த போழ்தில், உருவான புழுதி மண்ணில் பச்சைக்கொடியின் சித்திரம் ஒன்று உருக்காட்டி அமைந்திருப்பதைக் கண்டபோது, சப்த நாடிகளும் அடங்கிப்போற்ை போலிருந்தது.
‘மகனே, என்ன மன்னிச்சிட மாட்டியா?”
நூறடி ஆழமும் நூற்றுக் கணக்கான சுழிகளும் இணைந்த அந்தப் புதுக்குள்ம் அவள் வரவுக்குக் காத்தி ருந்தது :
4. ஐயை இனி : கதையின் கரு :
பொன்னரசி அப்பொழுது பதினெட்டு வயது கொண்ட வாலேக் குமரி. கன்னி கழிந்த கட்டம். கட்டழகு சொக்க கின்றாள். ஆப்பிள் பழத் தோல் அவளது உடலில் போர்த் தப்பெற்றிருந்தது. சுண்டினுல் ரத்தம் தெறிக்கும். சிலட்டுர் “இளசு'கள் அவளுக்காக் மோப்பம்’ பிடித்தன. ஆளுல் அவளோ தன் அன்பு அத்தானுக்காகத் தவம் கிடந்தாள். மலைமகளின் தவம் பலித்து, பி ைற சூ டி கிடைத்த வரலாற்றை அவள் அறிந்திருந்தாள். ஆகவே, அது போன்று தன் இதயக் கனவும் ஈடேறும் என்பதாக எண்ணி ளுள்; எண்ணி மகிழ்ந்தாள். அவளுக்குரிய முறை அத்தானே ஏந்திவரும் கப்பலுக்காக அல்லும் பகலும் விழி கோகக் காத்திருந்த நேரத்தில், எதிர்பாராத வெடியொன்றை வீசிச் சென்றாண் செக்கிறப் பில்லைச் சேவகன். அழுதாள்; அழுதுகொண்டேயிருந்தாள் : மாண்ட அத்தான் மீளமாட் டான் என்று தெரிந்தும் கூடப் புலம்பினுள். தந்தை அனுப் பிய இலங்கைச் சீமைப் பணம் அவளுடைய கெஞ்சுப் புண்ணே ஆற்றவில்லை; வயதான அன்னையின் அன்பு அவளது ஆருத் துயரத்தினப் போக்கடிக்கும் அருமருங் தாக அமையக் காணுேம். லேக் கடலும் நீள் விழிகளும் ஒரே இனம் !
