மனுேரஞ்சிதம்
டெலிபோன் அழைத்தது.
‘ஹெல்லோ! யார் பேசறது? ஒ, வாணியா?...ஆமாம், கான்தான்...உன் அத்தான்தான் பேசறேன் ...! இதோ வீட்டுக்குத்தான் புறப்பட்டுக்கிட்டிருக்கேன்!...நீ இப்போதே டிரஸ் பண்ணிக்க ஆரம்பிச்சுடு. அப்பத்தான் கான் வந்து சேர்றதுக்கும் நீ புறப்பட்றதுக்கும் சரியாக யிருக்கும்! அடடே, கோபம் வந்துவிட்டதா? சும்மா விளையாட்டுக்குச் சொன்னேன், வாணி என்ன, வீபான் ஸில்க்தான்ே? பேஷ்! ஆர்கண்டி சோளியா? ரொம்பப் பொருத்தம்; ரொம் பப் பொருத்தம்! மினர்வாவுக்கு...! படத்தின் பெயரை மறக் திடாதே ஒரு பெண் இரட்டை வேஷத்தில் இருவேறு குணச் சித்திரப் பாத்திரமாக கடிக்கிருளாம். நண்பர்கள் சொன் ஞர்கள். இதோ, இன்னும் அரைமணியில் நான் வாணி விலாசத்தில் இருப்பேன். ஆமாம், வாணி! நீதானே நான்! நான்தானே நீ? ஓ, கே!”
ரிஸிவேர் தன் இடத்தில் மோனத்தவம் இருந்தது. எழுந்த மணி ஓசையின் மெல்லிய அலையில் வாணி சற்றுமுன் சிரித்த சிரிப்பு மிதந்தது; எதிரொலித்தது. சிரிப்பில் வாணி உருவெடுத்தாள். பெண்கள் பாக்கியசாலிகள். சிரிக்கத் தெரிகிறது; சிரிக்க முடிகிறது. அவர்கள் இல்லையென்றால்,
2
