அறிஞர் அண்ணாதுரை
9
என்று கூறும்படி இருக்கிறது” என்று பேச்சு, கொஞ்சம் முடுக்காகிவிட்டது.
“கந்தன் கேட்டானாம், கால்ரூபாயாவது அதிகம் தேவை, கூலியைக் கொஞ்சம் உயர்த்துங்கள் என்று. முடியாது என்று சொல்லிவிட்டாராம். முத்தன் பேசச் சென்றானாம், முகத்தைக் கடுகடுப்பாக வைத்துக்கொண்டு, எதுவும் முடியாது போ, என்று சொன்னாராம். முனியன், உள்ளே நுழைந்தபோது, அவன்மீது நாயை ஏவினார்களாம்”— என்று உரையாடல் வளர்ந்து, கடைசியில், கந்தனும் முனியனும், முத்தனும் காத்தானும், இப்படி நாம் தனித்தனியே, நமது குறைகளை எடுத்துக்கூறிப் பரிகாரம் தேடிப் பயனில்லை, நாமெல்லாம், பொதுவாக நமக்குள்ள குறைகளைக் கூறி, மொத்தத்திலே பரிகாரம் தேடவேண்டும், அதுதான் சரியான வழி என்று முடிவு செய்தனர். ஸ்தாபனங்கள் தோன்றின.
இந்த முடிவுக்குத் தொழிலாளர் வந்து சேர, ஏறக்குறைய அரை நூற்றாண்டுக் காலம் பிடித்தது.
ஆகவே. குறைகளை உணர்ந்து, அவைகளுக்குக் காரணம் யாவை என்பதுபற்றிய விவாதத்திலே ஈடுபட்டு, உண்மைக் காரணத்தைக் கண்டுபிடித்து பிறகு அவைகளைப் போக்கிக்கொள்ள, தனித்தனியாக முயற்சித்துப் பார்த்து, முடியாது போனபிறகு, தொழிலாளர்கள் ஓர் ஸ்தாபன ரீதியாக தமது குறைகளை எடுத்துக் கூறித்தான் பரிகாரம் தேடவேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்தனர். தங்கள் வாழ்க்கை முறையும் தொழில் முறையும், தங்களுக்குள்ள வாழ்க்கை வசதிக் குறைவுகளும், எல்லாத் தொழிலாளருக்கும் ஒரேவிதமானதாக இருக்கக்கண்டு, அனைவருக்கும் உள்ளது ஒரேவகை வியாதிஎன்று தெரிவதால், அனைவரும் ஒரேவகை மருந்து
