________________
13-வது கதை. அடக்கமுடைமை 71 என்னும் பாடலைப் பாடினள், அது கேட்ட பாண்டியன் பெணகள முனிைலையில் அவமானம் நேரிடும்படி மாலைய ளியா திருப்பது சரியன்று 1 மானம் பெரிதோ பிராணன் பேரிதோ? என மன்னிமானமே பெரிதாகலின அதற்கஞ்சி உடனே மாலையை யீக தனன. பெண்களும் பாண்டியன் உயிருககுச சமானமெனச சொல்லக்கூடிய மாலையைப் பெற்றதும் அடங்கா மகிழ்சசி பூண்டு முதலியைக்கண்டு அவனிடம் அதனை ச சோத்தனா உடனே ஏஅமபன தன் அலகையை (பூகம) யழைத்துப்பாண்டியனைத தருவித்து முன சோ சோழரைச சிதையியிட்டது போலவே அப்பா ணடி பளையும் அருஞ்சிறையில் வை ததனன். சிறிது காலம் சென்றதா பாண்டிய மனனன் சிறையினின்றும் விடுபட் டான முனனம் இரு திப பிரதத 16 களில இயற்றப் பெற்றி ருந்த ஸ்படிக மண்டபத நில வழி தெரியாமல தினசுத்த துரி போ தகுதியரைக் கண்டு பரி ஹசிதத துரோபதை அரசவை யில துகிலுரியப படடாளனறோ! ஆதலின் எவரும த.க கள டாஞ்சேந்திரியாகளில மற்றையதை அடக்கமுடியாது போயினும் நாவொனதையாவது அடக்கியாளல வேணமே, இல்லையேல அக்குற்றத்தால பெரிதும வருக துவரெனபது நாம் சொல்லாமலே அமையும், அனறியும வாய்க்கொழு ப்பு சீலையால் வடிந்தது எனற பழமொழியை மறவாது காவை நனகு அடக்கி வருவதே சசைசிறாத தெனபது வெளிப்படை, கீழே காட்டி, பிருக்கும் பாடலை ஆழ்த றியப்புகின மேலே காட்டிய கதை உண்மையென நமபு வதத இடமுண்டு தேருளைப் புரவி வாரணத் தொகுதி திறை கொணர்ந்து வரு மனன நின தேச மேது? உனது காம மேது, புகல, செங்கையாழ தடவு பாணரே! வாரூம், தெத குடி நீரும கானும், மகதேவன்
