மகுடபதி/கத்திக் குத்து

நாலாம் அத்தியாயம் - கத்திக் குத்து

மச்சுப் படிகளில் ஏறி மேல்மாடித் தளத்தை அடைந்ததும், மகுடபதி சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். ஒரு பெரிய ஹாலும், அதன் ஒருபுறத்துச் சுவரில் இரண்டு வாசற்படிகளும் காணப்பட்டன. திறந்திருந்த வாசற்படி வழியாகப் பார்த்தால், இருளடைந்த அறை ஒன்று தோன்றிற்று. ஹாலின் மத்தியில் ஒரு மேஜையும், அதைச் சுற்றி நாலு நாற்காலிகளும் இருந்தன. ஒரு பக்கத்தில் சுவர் ஓரமாக ஒரு பழைய சோபா கிடந்தது. தரையும் மேஜை நாற்காலிகளும், சோபாவும் புழுதியடைந்து கிடந்தன. சில இடங்களில் மட்டும் புழுதி கலைந்திருந்தது. இதனாலெல்லாம், அது வெகு நாளாகக் குடித்தனம் இல்லாத வீடு என்று ஊகிப்பது சாத்தியமாயிருந்தது. மேலேயிருந்து அழுக்கடைந்த மின்சார விளக்குகள் தொங்கின. அவற்றை ஏற்றி வெகு நாளாகியிருக்க வேண்டும். ஒருவேளை 'கரண்ட்'டே வரவதில்லை போலிருக்கிறது. இல்லாவிட்டால் அரிக்கன் லாந்தர் எதற்கு? இந்த ஹாலுக்கும் வெளிச்சம் அளித்தது ஒரு அரிக்கன் லாந்தர் தான். சோபாவின் மேல் ஹோட்டலிலிருந்து வாங்கி வந்த பட்சணப் பொட்டணங்கள் கிடந்தன. கீழே ஒரு டிரங்குப் பெட்டியும், கூஜாவும் காணப்பட்டன. சற்றுத் தூரத்தில் தரையில் படுப்பதற்கான சமுக்காளமும் விரித்துக் கிடந்தது.

இவ்வளவையும் மகுடபதி ஒரே நிமிஷத்தில் பார்த்துக் கொண்டான். ஓடைக் கரையில் தான் பார்த்த பெண்ணாயிருந்தால், என்னத்திற்காக இந்தக் குடியில்லாத வீட்டில் வந்து தனியாக இருக்கிறாள் என்று நினைத்தவண்ணம், ஜன்னல் பக்கம் நோக்கினான். அதுவரையில் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த செந்திரு சட்டென்று கிழவன் பக்கம் திரும்பி, "பாட்டா! சீக்கிரம் வந்தாலல்லவா தேவலை? அவர்கள் மறுபடியும் திரும்பிப் போகிறார்கள்?" என்றாள். பெரியண்ணன் ஜன்னலண்டை போய், செந்திரு சுட்டிக் காட்டிய பக்கம் கூர்ந்து பார்த்தான். "ஒன்றும் தெரியவில்லையே, அம்மா!" என்றான். "உனக்கு ஏற்கனவே சாளேசுரம்; இந்த இருட்டிலே என்ன தெரியப் போகிறது? அதோ அந்தச் சந்து வழியாகத் திரும்புகிறார்கள், பார்!" என்றாள். மகுடபதியும் ஜன்னலுக்குச் சற்று தூரத்தில் நின்றபடியே உற்றுப் பார்த்தான். அவனுக்கும் ஒன்றும் புலனாகவில்லை.

"அவர்கள் யார் தெரியுமா, பாட்டா உனக்கு? பார்க்கிறதற்கே பயமாயிருந்தது. இவருக்கு மட்டும் கொஞ்சங்கூடப் பயமில்லை போலிருக்கிறது" என்று சொல்லிக் கொண்டே செந்திரு ஜன்னலண்டையிலிருந்து திரும்பினாள். தன்னை இவ்விதம் அவள் கேலி செய்தது கூட மகுடபதிக்குத் தெரியவில்லை. அச்சமயம் அவளுடைய முகத்தில் தவழ்ந்த குறுகுறுப்பான புன்னகையும் விஷமமான கடைக்கண் பார்வையும் அவ்வளவு தூரம் அவனை மயக்கிவிட்டன.

எல்லாரும் ஹாலின் நடுமத்திக்குப் போனார்கள். செந்திரு சமுக்காளத்தில் உட்கார்ந்தாள்.

"பாட்டா! எனக்குப் பசி பிராணன் போகிறது. வா, சாப்பிடலாம்" என்று சொல்லிக் கொண்டே சோபாவின் மேல் வைத்திருந்த பொட்டணங்களை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு பிரிக்கத் தொடங்கினாள். பிரசித்திபெற்ற கோயமுத்தூர் ஜிலேபிகளையும் ரவைத் தோசைகளையும் பார்த்ததும் மகுடபதியின் நாக்கில் ஜலம் ஊறிற்று. பாவம்! அவன் காலையில் சாப்பிட்டதுதான். நிஜமாகவே அவனுக்குப் பசியினால் பிராணன் போய்க் கொண்டிருந்தது.

கிழவன், கூஜாவைக் கொண்டுபோய்ப் பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு, மகுடபதியை நோக்கினான். செந்திரு கடைக் கண்ணால் மகுடபதியைப் பார்த்துக் கொண்டு, "பாட்டா! உன் சிநேகிதருக்குப் பயம் மட்டுந்தான் இல்லையா, பசியும் கிடையாதா என்று கேள். ஒருவேளை, நாம் தொட்டதை அவர் சாப்பிடுவாரோ, என்னமோ!" என்றாள் செந்திரு.

"ஏன் அம்மா, அப்படிச் சொல்லுகிறாய்? இவரும் நம்முடைய இனத்தைச் சேர்ந்தவர்தான்; மேலும் இவர் காந்திக்காரராச்சே!" என்றான்.

"இந்த அழகான கையினால் விஷத்தைக் கொடுத்தாலும் சாப்பிடலாம்" என்ற மனோநிலையில் அப்போதிருந்தான் மகுடபதி. அவனும் அவர்களுக்குச் சமீபமாய் போய் உட்கார்ந்து கொண்டான்.

"அழகுதான், கவுண்டரே! எனக்கு இப்போது இருக்கும் பசியில், உங்களுக்கு ஒன்றும் பாக்கி வைக்க மாட்டேன். ஆமாம், இதையெல்லம் எப்போது வாங்கிக் கொண்டு வந்தாய், பாட்டா? போலீஸ் கலாட்டாவுக்கு முன்னாலேயே வாங்கிக் கொண்டு வந்தாயாக்கும்! சாயங்காலந்தான் ஹோட்டல் எல்லாம் மூடிவிட்டார்களே?"

அப்போது செந்திரு, மறந்துபோனதை திடீரென்று நினைத்துக் கொண்டவள் போல் திடுக்கிட்ட தோற்றத்துடன், "பாட்டா, நீ போன காரியத்தைச் சொல்லவேயில்லையே! கடுதாசியைக் கொடுத்தாயா?" என்று கேட்டாள்.

"நானும் மறந்து விட்டேனே, குழந்தை! பங்களாவைக் கண்டுபிடித்தேன். அவர்கள் ஊரில் இல்லையாம்; வீட்டுச் சேவகன் இருந்தான்..." என்று கிழவன் சொன்னவுடன், செந்திரு, "ஐயையோ!" என்று அலறினாள். அவள் முகத்திலிருந்த குறுகுறுப்பு, புன்னகையெல்லாம் மறைந்துவிட்டன. அந்த முகத்தில் இப்போது பீதியும், சொல்வதற்கு முடியாத கவலையும் காணப்பட்டன. இதைப் பார்த்த மகுடபதியும் பயந்து போனான்.

கிழவன் தொடர்ந்து, "நாளைக்கு அநேகமாக வந்து விடுவார்களாம். சேவகனிடம் கடிதத்தைக் கொடுத்து விட்டு வந்திருக்கிறேன்" என்றான்.

"நிச்சயமாக நாளைக்கு வந்து விடுவார்களாமா?" என்று செந்திரு கேட்டாள்.

"நாளைக்கு வருவதாகச் சொல்லிவிட்டுப் போனார்களாம். 'நிச்சயமாய் வருவார்களா?' என்று கேட்டதற்கு அந்த நாய் குலைக்க ஆரம்பித்துவிட்டது, பேசாமல் வந்து விட்டேன்."

"ஐயோ! பாட்டா! அவர்கள் நாளைக்காவது வராமல் போனால் நான் என்ன செய்வேன்? இதை யோசனை செய்யாமல் கிளம்பி விட்டேனே?" என்று அழுகை வரும் குரலில் செந்திரு சொன்னாள். அவள் கண்களில் நீர் தளும்பிற்று.

"நான் எத்தனையோ தடுத்துச் சொன்னேன்; நீ கேட்கவில்லை குழந்தை! இருந்தாலும் பழனியாண்டவன் இருக்கிறார். நீ வருத்தப்படாதே" என்றான் கிழவன்.

இத்தனை நேரம் பேசாமல் கேட்டுக் கொண்டிருந்த மகுடபதி ஆவலை அடக்க முடியாமல், "பாட்டா! என்ன சமாசாரம்? யாருக்கு கடுதாசி? எதற்கு? என்னிடம் சொல்லலாமென்றால், சொல்லு! இன்றைய தினம் நீங்கள் எனக்கு அடைக்கலம் கொடுத்து என் உயிரைக் காப்பாற்றினீர்கள். இது உண்மையான விஷயம். இதற்காக என்னை நீங்கள் பயந்தவன் என்று பரிகாசம் செய்தாலும் உண்மையை மறைப்பதற்கு எனக்கு இஷ்டமில்லை" என்று சொல்லி, செந்திருவைக் கடைக்கண்ணால் பார்த்தான். மறுபடியும் கிழவன் பக்கம் திரும்பி "என் உயிரைக் காப்பாற்றிய உங்களுக்கு நான் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யக் காத்திருக்கிறேன்" என்றான். அப்போது உணர்ச்சி மிகுதியால் அவனுடைய தொண்டை அடைத்தது.

கிழவன் அப்போது செந்திருவை ஏறிட்டுப் பார்த்தான். "குழந்தை! இவரிடம் சொல்லலாமா? உன் அபிப்பிராயம் என்ன?" என்ற கேள்விகள் அவனுடைய பார்வையிலேயே இருந்தன.

செந்திரு, "பாட்டா! எனக்கு இவரை முன்பின் தெரியாது. உனக்கு நம்பிக்கையுள்ளவரா யிருந்தால் சொல்லு" என்றாள்.

"செந்திரு! இந்தத் தம்பிதான் என்னை மனுஷனாக்கியவர். அதற்கு முன்னால் நான் வெறும் மிருகமாயிருந்தேன். கோயமுத்தூர் ஜில்லாவிலேயே என்னைப் போலக் குடிகாரன் கிடையாது. அந்தக் கர்ம காண்டத்தை விட்டொழிக்கும்படி செய்த புண்ணியவான் இந்த மகுடபதிதான். ஒரு நாள் நல்ல போதையிலே நான் இருந்த போது இந்தப் பிள்ளை வந்து எனக்குப் புத்தி போதிக்க ஆரம்பித்தார். என் இடுப்பிலே செருகியிருந்த கத்தியை எடுத்து இவரைக் குத்தி விட்டேன். இவர் கைச்சட்டையை விலக்கினால், முழங்கையண்டை காயம் இன்னும் தெரியும்..."

இவ்விதம் சொல்லிப் பெரியண்ணன் மகுடபதியின் கையைப் பிடித்து, சட்டையை மேலே விலக்கினான். முழங்கைக்குக் கீழே ஒரு பெரிய காயத்தின் வடு தெரிந்தது.

செந்திரு அதைப் பார்த்துவிட்டு, பரிதாபத்துடன், "ஐயையோ! நீயா இப்படிச் செய்தே, பாட்டா? அப்புறம் என்ன ஆயிற்று?" என்று கேட்டாள்.

"ஆமாம், செந்திரு! போதையிலே இருக்கிற மனுஷன் என்ன வேணுமானாலும் செய்வான். அப்புறம் என்ன ஆச்சு என்றா கேட்கிறாய்! இரத்தம் கொட கொட வென்று கொட்டிற்று. இவர் நினைவு தப்பிக் கீழே விழுந்து விட்டார். ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டுபோய்ப் போட்டார்கள். போலீஸ்காரர்கள் என்னை அரெஸ்ட் பண்ணிக் கொண்டு போனார்கள். கேஸ் நடந்தது..."

"அது எப்படி, பாட்டா! சர்க்கார்தான் கள்ளுக்கடைக் கட்சியாயிற்றே? காந்திக் கட்சிக்காரரை நீ குத்தியதற்காக உன் பேரில் எப்படிக் கேஸ் போட்டார்கள்?" என்று செந்திரு கேட்டாள்.

அப்போது மகுடபதி குறுக்கிட்டு, "போன வருஷம் மட்டும் இதற்கு மாறாயிருந்தது. காந்தி-இர்வின் ஒப்பந்தத்தின் பிரகாரம் சர்க்காரே கள்ளுக்கடை மறியலை அனுமதித்திருந்தார்கள். மறியலின் போது கலாட்டா நடக்காமல் போலீஸ் பந்தோபஸ்து போட்டிருந்தார்கள்" என்று விளக்கிக் கூறினான்.

"சரி, அப்புறம் கேஸ் என்ன ஆயிற்று? உன்னைத் தண்டித்து விட்டார்களோ?"

"அதுதானே இல்லை! இந்தத் தம்பியை கோர்ட்டுக்குச் சாட்சிக்குக் கூப்பிட்டிருந்தார்கள். தம்பி போலீஸுக்குச் சாதகமாகச் சாட்சி சொல்லவில்லை. 'கிழவன் சும்மா கத்தியை ஓங்கினான். நான் அதைத் தடுத்தேன். அப்போது தவறிக் கத்தி பட்டுவிட்டது. கிழவன் பேரில் தப்பே இல்லை' என்று சொல்லிவிட்டார். என்னை ஜெயிலுக்கு அனுப்பாமலிருப்பதற்காக இந்தத் தம்பி பொய்ச் சாட்சி கூடச் சொன்னார்..."

"இல்லவே இல்லை, பாட்டா! நீ நிஜமாகவே நல்ல நினைவில் இருந்திருந்தால் என்னைக் குத்தியிருப்பாயா? போதையினாலேதானே செய்தாய்? அதற்காக, கள்ளுக்கடை வைத்திருக்கும் கவர்ன்மெண்டைத் தண்டிப்பதை விட்டு உன்னைத் தண்டிப்பதில் என்ன பிரயோசனம்?"

"தம்பி சாட்சி சொன்னதைக் கேட்டபோது நான் கோர்ட்டிலேயே அழுதுவிட்டேன். பழனியாண்டவர் அறிய இனிமேல் குடிப்பதில்லையென்று அங்கேயே சத்தியம் செய்தேன். பீடையை அது முதல் விட்டு ஒழித்து விட்டேன். தம்பி அப்படிச் சாட்சி சொல்லியிராவிட்டால் இத்தனை நாள் நான் ஜெயிலிலேயே இருப்பேன்" என்று சொன்னபோது, கிழவன் கண்கள் கண்ணீர் பொழிந்தது.