நாலாயிரத் திவ்வியப் பிரபந்தம்/திருமாலை
ஸ்ரீ:
ஸ்ரீமதே ராமானுஜாய நம:
திருமாலை தனியன் தொகு
திருவங்கப்பெருமாளரையர் அருளிச்செய்த
- மற்றொன்றும் வேண்டா மனமே. மதிளரங்கர்,
- கற்றினம் மேய்த்த கழலிணைக்கீழ்,- உற்ற
- திருமாலை பாடும்சீர்த் தொண்டரடிப்பொடியெம்
- பெருமானை, எப்பொழுதும் பேசு.
ஸ்ரீ தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார் அருளிச்செய்த திருமாலை தொகு
- காவலிற் புலனை வைத்துக் கலிதனைக் கடக்கப் பாய்ந்து
- நாவலிட் டுழிதரு கின்றோம் நமன்தமர் தலைகள் மீதே
- மூவுல குண்டு மிழ்ந்த முதல்வநின் நாமம்கற்ற
- ஆவலிப் புடைமை கண்டாய் அரங்கமா நகரு ளானே. (1) 872
- பச்சைமா மலைபோல்மேனி பவளவாய் கமலச் செங்கண்
- அச்சுதா அமர ரேறே ஆயர்தம் கொழுந்தே என்னும்
- இச்சுவை தவிர யான்போய் இந்திர லோக மாளும்
- அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன் அரங்கமா நகரு ளானே. (2) 873
- வேதநூல் பிராயம் நூறு மனிசர்தாம் புகுவ ரேலும்
- பாதியு முறங்கிப் போகும் நின்றதில் பதினை யாண்டு
- பேதைபா லகன தாகும் பிணிபசி மூப்புத் துன்பம்
- ஆதலால் பிறவி வேண்டேன் அரங்கமா நகரு ளானே. (3) 874
- மொய்த்தவல் வினையுள் நின்று மூன்றெழுத் துடைய பேரால்
- கத்திர பந்து மன்றே பராங்கதி கண்டு கொண்டான்
- இத்தனை யடிய ரானார்க் கிரங்கும்நம் மரங்க னாய
- பித்தனைப் பெற்று மந்தோ பிறவியுள் பிணங்கு மாறே. (4) 875
- பெண்டிரால் சுகங்க ளுய்ப்பான் பெரியதோ ரிடும்பை பூண்டு
- உண்டிராக் கிடக்கும்போதும் உடலுக்கே கரைந்து நைந்து
- தண்டுழாய் மாலை மார்பன் தமர்களாய்ப் பாடியாடி
- தொண்டுபூண் டமுத முண்ணாத் தொழும்பர்சோ றுகக்குமாறே. (5) 876
- மறம்சுவர் மதிளெ டுத்து மறுமைக்கே வெறுமை பூண்டு
- புறம்சுவ ரோட்டை மாடம் புரளும்போ தறிய மாட்டீர்
- அறம்சுவ ராகி நின்ற அரங்கனார்க் காட்செய் யாதே
- புறம்சுவர் கோலஞ் செய்து புள்கவ்வக் கிடக்கின் றீரே. (6) 877
- புலையற மாகி நின்ற புத்தொடு சமண மெல்லாம்
- கலையறக் கற்ற மாந்தர் காண்பரோ கேட்ப ரோதாம்
- தலையறுப் புண்டும் சாவேன் சத்தியங் காண்மின் ஐயா
- சிலையினா லிலங்கை செற்ற தேவனே தேவனாவான். (7) 878
- வெறுப்பொடு சமணர் முண்டர் விதியில்சாக் கியர்கள் நின்பால்
- பொறுப்பரி யனகள் பேசில் போவதே நோய தாகி
- குறிப்பெனக் கடையு மாகில் கூடுமேல் தலையை ஆங்கே
- அறுப்பதே கருமங் கண்டாய் அரங்கமா நகரு ளானே. (8) 879
- மற்றுமோர் தெய்வ முண்டே மதியிலா மானி டங்காள்
- உற்றபோ தன்றி நீங்கள் ஒருவனென் றுணர மாட்டீர்
- அற்றமே லொன்ற றீயீர் அவனல்லால் தெய்வ மில்லை
- கற்றினம் மேய்த்த வெந்தை கழலிணை பணிமி னீரே (9) 880
- நாட்டினான் தெய்வ மெங்கும் நல்லதோ ரருள்தன் னாலே
- காட்டினான் திருவரங்கம் உய்பவர்க் குய்யும் வண்ணம்
- கேட்டிரே நம்பி மீர்காள். கெருடவா கனனும் நிற்க
- சேட்டைதன் மடிய கத்துச் செல்வம்பார்த் திருக்கின் றீரே. (10) 881
- ஒருவில்லா லோங்கு முந்நீர் அனைத்துல கங்க ளுய்ய
- செருவிலே யரக்கர் கோனைச் செற்றநம் சேவ கனார்
- மருவிய பெரிய கோயில் மதிள்திரு வரங்க மென்னா
- கருவிலே திரு விலாதீர் காலத்தைக் கழிக் கின்றீரே. (11) 882
- நமனும்முற் கலனும் பேச நரகில்நின் றார்கள் கேட்க
- நரகமே சுவர்க்க மாகும் நாமங்க ளுடைய நம்பி
- அவனதூ ரரங்க மென்னாது அயர்த்துவீழ்ந் தளிய மாந்தர்
- கவலையுள் படுகின் றாரென் றதனுக்கே கவல்கின் றேனே. (12) 883
- எறியுநீர் வெறிகொள் வேலை மாநிலத் துயிர்க ளெல்லாம்
- வெறிகொள்பூந் துளவ மாலை விண்ணவர் கோனை யேத்த
- அறிவிலா மனித ரெல்லாம் அரங்கமென் றழைப்ப ராகில்
- பொறியில்வாழ் நரக மெல்லாம் புல்லெழுந் தொழியு மன்றே. (13) 884
- வண்டின முரலும் சோலை மயிலினம் ஆலும் சோலை
- கொண்டல்மீ தணவும் சோலை குயிலினம் கூவும் சோலை
- அண்டர்கோ னமரும் சோலை அணிதிரு வரங்க மென்னா
- மிண்டர்பாய்ந் துண்ணும் சோற்றை விலக்கிநாய்க் கிடுமி னீரே. (14) 885
- மெய்யர்க்கே மெய்ய னாகும் விதியிலா வென்னைப் போல
- பொய்யர்க்கே பொய்ய னாகும் புட்கொடி யுடைய கோமான்
- உய்யப்போ முணர்வி னார்கட் கொருவனென் றுணர்ந்த பின்னை
- ஐயப்பா டறுத்துத் தோன்றும் அழகனூ ரரங்க மன்றே. (15) 886
- சூதனாய்க் கள்வ னாகித் தூர்த்தரோ டிசைந்த காலம்
- மாதரார் கயற்க ணென்னும் வலையுள்பட் டழுந்து வேனை
- போதரே யென்று சொல்லிப் புந்தியில் புகுந்துதன்பால்
- ஆதரம் பெருகவைத்த அழகனூ ரரங்க மன்றே. (16) 887
- விரும்பிநின் றேத்த மாட்டேன் விதியிலேன் மதியொன் றில்லை
- இரும்புபோல் வலிய நெஞ்சம் இறையிறை யுருகும் வண்ணம்
- சுரும்பமர் சோலை சூழ்ந்த அரங்கமா கோயில் கொண்ட
- கரும்பினைக் கண்டு கொண்டேன் கண்ணிணை களிக்கு மாறே.(17) 888
- இனிதிரைத் திவலை மோத எறியும்தண் பரவை மீதே
- தனிகிடந் தரசு செய்யும் தாமரைக் கண்ண னெம்மான்
- கனியிருந் தனைய செவ்வாய்க் கண்ணணைக் கண்ட கண்கள்
- பனியரும் புதிரு மாலோ எஞ்செய்கேன் பாவி யேனே. (18) 889
- குடதிசை முடியை வைத்துக் குணதிசை பாதம் நீட்டி
- வடதிசை பின்பு காட்டித் தென்திசை யிலங்கை நோக்கி
- கடல்நிறக் கடவு ளெந்தை அரவணைத் துயிலு மாகண்டு
- உடலெனக் குருகு மாலோ எஞ்செய்கே னுலகத் தீரே. (19) 890
- பாயுநீ ரரங்கந் தன்னுள் பாம்பணைப் பள்ளி கொண்ட
- மாயனார் திருநன் மார்பும் மரகத வுருவும் தோளும்
- தூய தாமரைக் கண்களும் துவரிதழ் பவள வாயும்
- ஆயசீர் முடியும் தேசும் அடியரோர்க் ககல லாமே. (20) 891
- பணிவினால் மனம தொன்றிப் பவளவா யரங்க னார்க்கு
- துணிவினால் வாழ மாட்டாத் தொல்லைநெஞ் சேநீ சொல்லாய்
- அணியனார் செம்பொ னாய அருவரை யனைய கோயில்
- மணியனார் கிடந்த வாற்றை மனத்தினால் நினைக்க லாமே (21) 893
- பேசிற்றே பேச லல்லால் பெருமையொன் றுணர லாகாது
- ஆசற்றார் தங்கட் கல்லால் அறியலா வானு மல்லன்
- மாசற்றார் மனத்து ளானை வணங்கிநா மிருப்ப தல்லால்
- பேசத்தா னாவ துண்டோ பேதைநெஞ் சேநீ சொல்லாய் (22) 894
- கங்கயிற் புனித மாய காவிரி நடுவு பாட்டு
- பொங்குநீர் பரந்து பாயும் பூம்பொழி லரங்கந் தன்னுள்
- எங்கள்மா லிறைவ னீசன் கிடந்ததோர் கிடக்கை கண்டும்
- எங்ஙனம் மறந்து வாழ்கேன் ஏழையே னேழை யேனே (23) 895
- வெள்ளநீர் பரந்து பாயும் விரிபொழி லரங்கந் தன்னுள்
- கள்ளனார் கிடந்த வாறும் கமலநன் முகமும் கண்டு
- உள்ளமே வலியைப் போலும் ஒருவனென் றுணர மாட்டாய்
- கள்ளமே காதல் செய்துன் கள்ளத்தே கழிக்கின் றாயே. (24) 896
- குளித்துமூன் றனலை யோம்பும் குறிகொளந் தணமை தன்னை
- ஒளித்திட்டே னென்க ணில்லை நின்கணும் பத்த னல்லேன்
- களிப்பதென் கொண்டு நம்பீ கடல்வண்ணா. கதறு கின்றேன்
- அளித்தெனக் கருள்செய் கண்டாய் அரங்கமா நகரு ளானே. (25) 897
- போதெல்லாம் போது கொண்டுன் பொன்னடி புனைய மாட்டேன்
- தீதிலா மொழிகள் கொண்டுன் திருக்குணம் செப்ப மாட்டேன்
- காதலால் நெஞ்ச மன்பு கலந்திலே னதுதன் னாலே
- ஏதிலே னரங்கர்க்கு எல்லே எஞ்செய்வான் தோன்றி னேனே. (26) 898
- குரங்குகள் மலையை தூக்கக் குளித்துத்தாம் புரண்டிட் டோடி
- தரங்கநீ ரடைக்க லுற்ற சலமிலா அணிலம் போலேன்
- மரங்கள்போல் வலிய நெஞ்சம் வஞ்சனேன் நெஞ்சு தன்னால்
- அரங்கனார்க் காட்செய் யாதே அளியத்தே னயர்க்கின் றேனே. (27) 899
- உம்பரா லறிய லாகா ஒளியுளார் ஆனைக் காகி
- செம்புலா லுண்டு வாழும் முதலைமேல் சீறி வந்தார்
- நம்பர மாய துண்டே நாய்களோம் சிறுமை யோரா
- எம்பிராற் காட்செய் யாதே எஞ்செய்வான் தோன்றி னேனே. (28) 900
- ஊரிலேன் காணி யில்லை உறவுமற் றொருவ ரில்லை
- பாரில்நின் பாத மூலம் பற்றிலேன் பரம மூர்த்தி
- காரொளி வண்ண னேஎன் கண்ணனே கதறு கின்றேன்
- ஆருளர்க் களைக ணம்மா அரங்கமா நகரு ளானே. (29) 901
- மனத்திலோர் தூய்மை யில்லை வாயிலோ ரிஞ்சொ லில்லை
- சினத்தினால் செற்றம் நோக்கித் தீவிளி விளிவன் வாளா
- புனத்துழாய் மாலை யானே பொன்னிசூழ் திருவ ரங்கா
- எனக்கினிக் கதியென் சொல்லாய் என்னையா ளுடைய கோவே. (30) 902
- தவத்துளார் தம்மி லல்லேன் தனம்படத் தாரி லல்லேன்
- உவர்த்தநீர் போல வென்றன் உற்றவர்க் கொன்று மல்லேன்
- துவர்த்தசெவ் வாயி னார்க்கே துவக்கறத் துரிச னானேன்
- அவத்தமே பிறவி தந்தாய் அரங்கமா நகரு ளானே (31) 903
- ஆர்த்துவண் டலம்பும் சோலை அணிதிரு வரங்கந் தன்னுள்
- கார்த்திர ளனைய மேனிக் கண்ணனே உன்னைக் காணும்
- மார்க்கமொன் றறிய மாட்டா மனிசரில் துரிச னாய
- மூர்க்கனேன் வந்து நின்றேன் மூர்க்கனேன் மூர்க்க னேனே (32) 904
- மெய்யெலாம் போக விட்டு விரிகுழ லாரில் பட்டு
- பொய்யெலாம் பொதிந்து கொண்ட போட்கனேன் வந்து நின்றேன்
- ஐயனே அரங்க னேஉன் அருளென்னு மாசை தன்னால்
- பொய்யனேன் வந்து நின்றேன் பொய்யனேன் பொய்ய னேனே (33) 904
- உள்ளத்தே யுறையும் மாலை உள்ளுவா னுணர்வொன் றில்லா
- கள்ளத்தேன் நானும் தொண்டாய்த் தொண்டுக்கே கோலம் பூண்டேன்
- உள்ளுவா ருள்ளிற் றெல்லாம் உடனிருந் தறிதி யென்று
- வெள்கிப்போ யென்னுள் ளேநான் விலவறச் சிரித்திட் டேனே. (34) 906
- தாவியன் றுலக மெல்லாம் தலைவிளாக் கொண்ட எந்தாய்
- சேவியே னுன்னை யல்லால்சிக் கெனச் செங்கண் மாலே
- ஆவியே.அமுதே என்றன் ஆருயி ரனைய எந்தாய்
- பாவியே னுன்னை யல்லால் பாவியேன் பாவி யேனே. (35) 907
- மழைக்கன்று வரைமு னேந்தும் மைந்தனே மதுர வாறே
- உழைக்கன்றே போல நோக்கம் உடையவர் வலையுள் பட்டு
- உழைக்கின்றேற் கென்னை நோக்கா தொழிவதேஉன்னை யன்றே
- அழைக்கின்றேன் ஆதி மூர்த்தி அரங்கமா நகரு ளானே. (36) 908
- தெளிவிலாக் கலங்கல் நீர்சூழ் திருவரங்கங் கத்துள் ளோங்கும்
- ஒளியுளார் தாமே யன்றே தந்தையும் தாயு மாவார்
- எளியதோ ரருளு மன்றே எந்திறத் தெம்பி ரானார்
- அளியன்நம் பையல் என்னார் அம்மவோ கொடிய வாறே. (37) 909
- மேம்பொருள் போக விட்டு மெய்ம்மையை மிகவு ணர்ந்து
- ஆம்பரி சறிந்து கொண்டு ஐம்புல னகத்த டக்கி
- காம்பறத் தலைசி ரைத்துன் கடைத்தலை யிருந்துவாழும்
- சோம்பரை உகத்தி போலும் சூழ்புனல் அரங்கத் தானே. (38) 910
- அடிமையில் குடிமை யில்லாஅயல்சதுப் பேதி மாரில்
- குடிமையில் கடைமை பட்ட குக்கரில் பிறப்ப ரேலும்
- முடியினில் துளபம் வைத்தாய் மொய்கழற் கன்பு செய்யும்
- அடியரை யுகத்தி போலும் அரங்கமா நகரு ளானே. (39) 911
- திருமறு மார்வ நின்னைச் சிந்தையுள் திகழ வைத்து
- மருவிய மனத்த ராகில் மாநிலத் துயிர்க ளெல்லாம்
- வெருவரக் கொன்று சுட்டிட் டீட்டிய வினைய ரேலும்
- அருவினைப் பயன துய்யார் அரங்கமா நகரு ளானே. (40) 912
- வானுளா ரறிய லாகா வானவா என்ப ராகில்
- தேனுலாந் துளப மாலைச் சென்னியாய் என்ப ராகில்
- ஊனமா யினகள் செய்யும் ஊனகா ரகர்க ளேலும்
- போனகம் செய்த சேடம் தருவரேல் புனித மன்றே. (41) 913
- பழுதிலா வொழுக லாற்றுப் பலசதுப் பேதி மார்கள்
- இழிகுலத் தவர்க ளேலும் எம்மடி யார்க ளாகில்
- தொழுமினீர் கொடுமின் கொள்மின் என்றுநின் னோடு மொக்க
- வழிபட வருளி னாய்போன்ம் மதிள்திரு வரங்கத் தானே. (42) 914
- அமரவோ ரங்க மாறும் வேதமோர் நான்கு மோதி
- தமர்களில் தலைவ ராய சாதியந் தணர்க ளேலும்
- நுமர்களைப் பழிப்ப ராகில் நொடிப்பதோ ரளவில்ஆங்கே
- அவர்கள்தாம் புலையர் போலும் அரங்கமா நகரு ளானே. (43) 915
- பெண்ணுலாம் சடையி னானும் பிரமனு முன்னைக் காண்பான்
- எண்ணிலா வூழி யூழி தவஞ்செய்தார் வெள்கி நிற்ப
- விண்ணுளார் வியப்ப வந்து ஆனைக்கன் றருளை யீந்த
- கண்ணறாஉன்னை யென்னோ களைகணாக் கருது மாறே. (44) 916
- வளவெழும் தவள மாட மதுரைமா நகரந் தன்னுள்
- கவளமால் யானை கொன்ற கண்ணனை அரங்க மாலை
- துவளத்தொண் டாய தொல்சீர்த் தொண்டர டிப்பொ டிசொல்
- இளையபுன் கவிதை யேலும் எம்பிறார் கினிய வாறே. (45) 917