நீதிதேவன் மயக்கம்/நீதிதேவன் மயக்கம்: காட்சி-14
காட்சி - 14
[மீண்டும் அறமன்றம் கூடுகிறது.]
இடம் : அறமன்றம்.
இருப் : அறநெறி கூறுவோர் அறுவர், இலங்காதிபன்,
நீதிதேவன், கம்பர்.
[கம்பரும், நீதிதேவனும் வருகின்றனர். ஒருவருக்
கொருவர் நமஸ்கரித்துக் கொள்கின்றனர். நீதிதேவன்
அமர்ந்ததும் இலங்காதிபன் பேசுகிறான்.]
இரா : [அறநெறி கூறுவோரை நோக்கி] நீதி தேவனுக்குத்
துணை நிற்க வந்துள்ளோரே! அறவழி கண்டுரைக்கும்
அறிஞரே! உமக்குச் சில சொற்கள். இரக்கமற்றவன்
நான், எனவே அரக்கன்; இந்தக் கம்ப இலக்கணத்தை
மறுக்கிறேன். கடமை, தவம், தொழில், வாழ்க்கைச்
சிக்கல் முதலிய பல கொள்ள வேண்டிய போது,
இரக்கம் காட்ட முடிவதில்லை, முடியாது, கூடாது –
இதற்கு ஆதாரங்கள் ஏராளம்.
மாசற்ற மனைவி மீது அவசியமற்றுச் சந்தேகிக்கிறான்,
கணவன். அதுவே அறமாகாது. இந்தக் கணவன்
செயலிலேயே இறங்கி, தன் மனைவியைக்
கொல்லும்படி கட்டளை பிறப்பிக்கிறான். அது
கொடுமை அநீதி.
[விசுவாமித்திரர், அப்போது பரசுராமனைக்
கேலியாகப் பார்க்கிறார். பரசுராமர் தலை கவிழ்ந்து
கொள்கிறார்.]
அக்ரமம் அந்த அளவோடு நிற்கவில்லை. அறநெறி
உணர்ந்தோரே! அநியாயமாகத் தன் மனைவியைக்
கொல்லத் துணிந்த அந்தக் கணவன், தன் மகனையே
ஏவினான் – தாயைக் கொல்லும்படி மகனை ஏவினான்
– பெற்றெடுத்த தாயை...
பர : [கோபத்துடன்] போதும் அந்தப் பழங்கதை.
விசு : [நீதிதேவனைப் பார்த்து சாந்தப் பாவனையில்]
குற்றவாளிக் கூண்டிலே நிற்பவன், தன்
முழுவாதத்தையும் கூற நாம் உரிமை தருவதே முறை –
[பரசுராமனைப் பார்த்து] தடுக்க வேண்டாம்.
[இராவணனை நோக்கி] தாயைக் கொல்லத் தனயனை
ஏவிய_ கூறும்,இலங்காதிபா! மேலும் கூறு... தாயைக்
கொல்ல தனயனை ஏவிய...
இரா : தரும சொரூபி! இதோ இருக்கிறாரே [பரசுராமனைக்
காட்டி] இவருடைய தகப்பனார் ஜமதக்னிதான்!
அக்ரமக்காரத் தந்தையின் ஆற்றலுள்ள மகன் இவர்!
மகரிஷியே! 'தாயின் தலையை வெட்டினீரே
தகப்பனாரின் கட்டளையைக் கேட்டு; அப்போது
இரக்கம் எந்த லோகத்துக்குக் குடி ஏறிற்று? இரக்கமற்ற
நான், அரக்கன்! அறநெறி காப்பாளார் இவர்!
பர : [கோபமாக ] துஷ்டத்தனமாகப் பேசும் உன் நாவை
துண்டித்து விட எவ்வளவு நேரம் பிடிக்கும்! [எழுந்து
நின்று] எவ்வளவு திமிர்! மமதை! [நீதிதேவனைப்
பார்த்து] நீதிதேவா!
இரா : [பரசுராமனைக் கேலியாகப் பார்த்தபடி] ஆமாம்,
தவசியாரே! நாக்கைத் துண்டித்து விடும் இல்லையானால்
பலப்பல விஷயம் அம்பலத்துக்கு வந்துவிடும், பாசம்,
பந்தம் இவைகளை அறுத்துக் கொள்ள முடியா
விட்டாலும், தவசிரேஷ்டர்களே உமக்கு, நாக்கறுக்க,
மூக்கறுக்க நன்றாகத் தெரியுமே செய்யும்.
[நீதிதேவன், எழுந்திருந்த பரசுராமரை, ஜாடை காட்டி
உட்கார வைக்கிறார்.]
விசு: [சமாதானப்படுத்தும் முறையில்] பரசுராமரே! கோபம்
கொள்ளாதீர். இராவணன் உம்மைக் குறை கூறுவதாக
அர்த்தமில்லை. இரக்கம் காட்டாது இருந்தவர்கள் நான்
மட்டுமல்ல, பல பேர் உண்டு, வேறு காரணத்துக்காக
என்பதை விளக்கத்தான், தங்கள் தாயாரின் சிரத்தைத்
தாங்கள் கொய்த கதையைக் கூறினார், என்று
நினைக்கிறேன்.
பர : [ஆத்திரத்துடன் எழுந்து] ஓய், விசுவாமித்திரரே!
விசு : பொறுமை, பொறுமை! நீதிதேவா! இவ்வளவு
தொல்லையும் தங்களால் வந்தது.
நீதி : முனிபுங்கவரே! என் மீது என்ன தவறு? பரசுராமர்,
தன் தாயின் தலையை வெட்டியது, ஜமதக்னி
கட்டளையால். இலங்கேசன், பரசுராமருக்கு இரக்கம்
இல்லை என்று குற்றம் சாட்டினான். என் மீது மாசு
இல்லையே!
விசு : உமக்குத் தெரியுமே! இரக்கமற்ற செயலைச் செய்தவர்
இந்தப் பரசுராமர் என்று. அப்படி இருக்க, எப்படி
அவரை அறநெறி காப்பவராகக் கொண்டீர்!
தவறல்லவா அது?
பர : [கோபமாக] ஓய் விசுவாமித்திரரே! உம்முடைய
யோக்யதையை அறியாமல் என்னை நீதிதேவன்
சபையிலே இழிவாகப் பேசிவிட்டீர்...
விசு : இழிவு ஏதும் பேசவில்லை. ஸ்வாமி! உண்மையை
உரைத்தேன்.
பர : [ஆத்திரம் பொங்கி எழுந்து] நானும் கொஞ்சம்
உண்மையை உரைக்கிறேன் கேளும். ஜடாமுடிதாரி
ஒருவர், ஐம்புலன்களை வென்றவர் – தேவரும் மூவரும்
கூப்பிட்ட குரலுக்கு ஓடி வர வேண்டும், தம் எதிரே
என்று ஆசை கொண்டு அகோரத்தவம் செய்தவர் –
[அனைவரும் விசுவாமித்திரரைப் பார்க்கின்றனர்.]
அப்படிப்பட்டவர் கேவலம், ஒரு கூத்தாடிப்
பெண்ணின் கோலாகலத்திலே மயங்கி, தவத்தை விட்டு
அவளுடன்...
விசு : மூவரும், மன்மத பாணத்தின்முன், அது போலப்
பரிதவித்ததுண்டு, பரசுராமரே! மேனகையின் மோகன
ரூபத்திலே நான் இலயித்தது பெரிய குற்றமென்று
கூறுகிறீர் – இது சகஜம் –
பர : [கேலியாக] மேனகையின் மோகனம்! [கோபம் கலந்து]
வேத வேதாந்தத்தின் இரகசியத்தை அறிந்து ஜீவன்
முக்தராக விளங்கிட வேண்டியவருக்கு, மேனகையின்
விழியிலே வழியும் அழகு பற்றி என்னய்யா கவலை?
[மற்றவர்களை நோக்கி அவள் அதரம் துடித்தால் இந்த
தபோதனரின் யாக யோகம் துடிக்க வேண்டுமா? தூங்க
வேண்டுமா? – இதுவா யோக்யதை. (குரவை
மெல்லியதாக்கி] ஆனால் நான் அதைக் கூடக்
குற்றமென்று கூறவில்லை. [சோகக் குரலில்]
மேனகையிடம் குலவினீர். குழந்தை சாகுந்தலம்
பிறந்தாள் – விழியிலே களிப்புடன், அந்தக்
குழந்தையைக் கையிலேந்திக் கொண்டு, தேவ மாது
மேனகை,உம் எதிரே வந்து நின்று, பிரியபதே! இதோ
நமது இன்பம்! நமது மகள்! என்று கூறி ஆதரவு கோரிய
போது, [குரலை மெள்ள மெள்ள உயர்த்துகிறார்.]
எவளுடன் கொஞ்சி விளையாடி பஞ்ச பாணனை
வென்றீரோ, எவளுடைய அன்பைக் கோரிப்
பெற்றீரோ, எவளுக்காக கனல் கிளம்பும் யாக
குண்டத்தை விட்டு நீங்கி, புனல் விளையாட்டுக்குக்
கிளம்பி, புளகாங்கித மடைந்தீரோ. அந்த அழகு
மேனகையை வெறுத்தீர்,அழ வைத்தீர் – தவிக்கச்
செய்தீர் வேதனைப் படுத்தினீர் – குழந்தை
சகுந்தலையை ஏற்றுக் கொள்ள மறுத்தீர் – கையாலே
தொட மறுத்தீர் கண்ணாலே பார்க்கவும் முடியாது
என்றீர் – காதலுக்குத்தான் கட்டுப்படவில்லை –
ஒழியட்டும் – காட்டுவாசத்தின் காரணமாக அந்தக்
குணம் இல்லை என்று கூட விட்டு விடுவோம் –
குழந்தை சந்திரபிம்பம் போன்ற முகம் – பொன்
விக்ரம் – அந்தக் குழந்தையின் முகத்திலே தவழ்ந்த
அன்புக்காவது கட்டுப்பட்டீரா? ஓய்! புலியும் அதன்
குட்டியை அன்புடன் நடத்துமே, புண்ணியத்தைத் தேடி
அலையும் புருஷோத்தமனாகிய உமக்குத் துளி அன்பு
இருந்ததா – குழந்தையிடம் – எவ்வளவு கல் மனம்?
விசு : பரசுராமரே! கோபத்தைக் கிளறாதீர்.
பர : எவ்வளவு இரக்கமற்ற நெஞ்சு – அரக்கர் கூடக்
குழந்தைகளிடம் இரக்கம் காட்டத் தவறியதில்லை.
உம்மைப் போல, பெற்ற குழந்தையைத் தவிக்க விட்டு
விட்டு பிரியத்துக்குரியவளைத் தேம்பச் செய்துவிட்டு,
இரக்கத்தை மறந்து திரிந்தவர்களை, நான் இந்த ஈரேழு
லோகத்திலும் கண்டதில்லை.
விசு : [கோபம் தலைக்கேறியவராய்] ஓய் பரசுராமரே அளவு
மீறிப் போகிறீர்.
நீதி : இருவருந்தான்! இலங்கேசன் பேச வேண்டிய நேரம்
இது; உமக்குள் உள்ள தகராறுகளைக் கிளறிக் கொள்ள
அல்ல.
இரா : நான், அவர்களைக் குறை கூறவில்லை நீதிதேவா!
இரக்கமற்ற செயலைச் செய்தவர்கள் அவர்கள்,
என்பதைக் காட்டுவது அவர்கள் மீது கோபித்து அல்ல!
அவர்களும் பாபம், நிலைமைக்குக் கட்டுப்பட்டவர்கள்
தானே; இரக்கம் கொள்ள முடியவில்லை. அவர்களை
எல்லாம் இரக்கமற்றவர், ஆகவே அரக்கர் என்று
இந்தக் கம்பர், ஏன் குற்றம் சாட்டவில்லை? இது என்
கேள்வி! நான் இரக்கமற்றவன், ஆகவே அரக்கன் –
எனவே நான் தண்டிக்கப்பட்டதும், என் அரசு
அழிக்கப்பட்டதும், தர்ம சம்மதமான காரியம் என்று
கவி பாடினாரே, அதற்குத்தான் இப்போது நான்
மறுப்புரை கூறுகிறேன். இவர்கள் இரக்கமற்றவர்கள்,
மறுக்க முடியாது. ஏன் இரக்கமற்று இருந்தனர்
என்பதற்குச் சமாதானம் கூறுவார்கள் – நான் கூடக்
கூறினேன் – என்னை அரக்கராக்கிய இந்த அறிஞரைக்
கேட்கிறேன் – இவர்கள் யார்?
அதோ, துரோணாச்சாரி – எவ்வளவு இரக்கமுள்ள
மனம், அவருக்கு! மனதாலே, குருவாகப் பாவித்து
பதுமை செய்து வைத்து வணங்கி, வேடர் திலகன்
ஏகலைவனை, காணிக்கை கேட்டாரல்லவோ, கை
கட்டை விரலா – வலது கையாகப் பார்த்து – எவ்வளவு.
இரக்க சுபாவம்! ஏன் ஆச்சாரியராக்கப்பட்டார்?
என்னை.. ஏன், அரக்கனாக்கினீர்?
துரோ : [துடித்தெழுந்து] நான் கேட்டால், அவன் கொடுக்க
வேண்டுமோ! நான் வெட்டியா எடுத்துக் கொண்டேன்,
அவன் கை கட்டை விரலை?
இரா : அவனுடைய தொழிலுக்கும் வில் வித்தைக்கும் எந்தக்
கை கட்டை விரல் ஆதாரமோ, அதைக் கேட்டீர்,
காணிக்கையாக. துளியாவது மனதிலே இரக்கம்
இருந்தால் கேட்பீரா! அவனாகத் தானே கொடுத்தான்
என்று வாதாடுகிறீர். அவன் ஏமாளி அல்ல. உமது
கொடுமை கால முழுவதும் உலகுக்குத் தெரியட்டும், ஒரு
கட்டை விரல் போனாலும் பாதகமில்லை என்று
எண்ணினான்.
துரோ : அவனாகக் கொடுத்தான் – அவனாகவே தான்
கும்பிட்டுக் கூத்தாடினான், குருவே, குருவே, என்று.
இரா : அந்த அன்பு கண்டு, நீர் உமது குணத்தைக் காட்டி.
விட்டீர். கட்டை விரலைக் காணிக்கைக் கேட்டபோது
என்ன எண்ணினீர் மனதில். அவன் மறுப்பானா
மறுத்தால் அவனுடன் மல்லுக்கு, நிற்கலாம் –
கொல்லலாம் என்று சூதாக எண்ணினீர். –
துரோணாச்சாரியே, அவன் உம்மைத் தோற்கடித்தான்.
அவன் இழந்தது கைவிரல் – நீர் இழந்தது கண்ணியம்,
கவனமிருக்கட்டும் – இரக்கமற்ற நெஞ்சுடையவர் நீர்,
என்பதை உலகுக்கு உரைத்தான் அந்த உத்தமன் –
சொல்லால் அல்ல – செயலால். அவன் விரல்
வெட்டப்பட்டபோது இரத்தம் கொட்டிற்றே. அதைக்
கண்டாவது இரக்கம் பிறந்ததோ உமக்கு?
துரோ: [நீதிதேவனைப் பரிதாபமாகப் பார்த்து] நீதிதேவா!
எங்களை வரவழைத்து. அவமானப்படுத்தவே, இந்த
விசாரணையை நடத்துகிறீரா என்ன? எப்படி இதை
நாங்கள் சகிப்போம்?
நீதி : நான் என்ன செய்ய? குற்றவாளி எனக் கருதப்படுபவனுக்கு,
தாராளமாகப் பேச நமது மன்றம் உரிமை
தந்தாக வேண்டுமே. [இலங்கேசனைப் பார்த்து]
இலங்கதிபா! ஏன் இவர்களை ஏசுகிறீர்? இவர்களிடம்
நம்பிக்கை இல்லை என்று பொதுவாகக் கூறிவிடுமே!
இரா : நீதிதேவா நான் மறு விசாரணைக்கு இசைந்ததற்குக்
காரணமே, புது உண்மைகள் தெரியச் செய்ய
வேண்டும் என்பதுதான் – விடுதலை கோரி அல்ல —
எந்தக் குற்றத்தை என் மீது ஏற்றி, என்னை
அரக்கராக்கிக் காட்டினாரோ, அதே குற்றத்தைச்
செய்தவர்கள், மகரிஷிகளாய், ஆச்சாரியர்களாய்....
இதோ...[கோட்புலியைக் காட்டி] நாயனாராய் –
உயர்த்திப் பேசப் படுகிறார்களே, இது சரியா என்று
கேட்கிறேன். ஏசி இவர்கள் மனதைப் புண்படுத்த அல்ல.
இதோ கொலு வீற்றிருக்கிறாரே கோட்புலி நாயனார்...
நீதி : ஆமாம், சிவபக்தர்.
இரா : உண்மை – சிவபக்தர் பெரிய போர்வீரர் கூட
இன்று நாயனார்...
கம் : செந்தமிழில் சேக்கிழார்...
இரா : செய்திருக்கிறார் பல செய்யுட்கள், இவருடைய சீலத்தை
விளம்பரப்படுத்த.
கோ : ஈசா! யானோ விளம்பரம் தேடுபவன்? கைலைவாசா!
ஏனோ இத்துஷ்ட சிகாமணி என்னை ஏசக் கேட்டும்,
உன் நெற்றிக் கண்ணைத் திறந்திடக் கூடாது-
இரா : ஐயன், வேறு ஏதேனும் அவசர அலுவலிலே
ஈடுபட்டிருக்கக் கூடும் – அடியவரே! பிறகு மனுச் செய்து
கொள்ளும்.
நீதி : சரி, சரி.... இங்கு இலங்கேசனா கோர்ட் நடத்துகிறார்.
இரா : இல்லை, தேவா! குற்றவாளிக் கூண்டிலுள்ள நான் என்
குறையைக் கூறிக் கொள்கிறேன். வேறொன்றுமில்லை.
ஐயா! கோட்புலியாரே! நீர் ஒரு கொலை பாதகரல்லவா?
கோ : [காதுகளைப் பொத்திக் கொண்டு] சிவ; சிவா! கூசாது
கொடுமொழி புகல்கிறான் – கேட்டுக்
கொண்டிருக்கிறீரே, தேவா.
விசு : [கோபித்து எழுந்து] நன்று, நன்று நீதிதேவா,
கோட்புலிக்காக மட்டும் இரக்கம் காட்டுகிறீரே – இது
தான் நியாயமோ! இலங்கேசன், நாங்கள்
இரக்கமற்றவர்கள் என்று விளக்குவதற்குப் பல
கூறினதுபோல், கோட்புலி பற்றியும் கூறட்டுமே,
நாயனாருக்கு மட்டும் பாதுகாப்போ? நாங்கள்
கிள்ளுக்கீரையோ!
நீதி : பொறுமை, பொறுமை. இலங்கேசன் இஷ்டம் போல
பேசட்டும். கோட்புலியாரே! பதில் கூறும்.
கோ : நானா? இவனுக்கா, நாதனின் நல்லருளைப் பெற்ற
நானா முடியாது....
இரா : எப்படி முடியும் என்று கேட்கிறேன். ஒரு செல்வான்
மூன்றடுக்கு மாடி மீது உலவுகிறான். அவனைக்
கண்டோர் அறிவார்களா, அவன், வஞ்சனை,பொய்,
களவு, எனும் பல படிக்கட்டுகளை ஏறித்தான்,
சுகபோகம் தரும் அந்த மூன்றாம் மாடிக்கு, வந்தான்
என்பதை. இல்லையல்லவா! அதுபோலவேதான், இதோ
இங்கு நாயனாராகக் காட்சிதரும் அந்தக் கோட்புலி,
பிணங்களின் மீது நடந்து, இங்கு வந்து சேர்ந்தவர்.
கோ : பித்தமோ? அன்றி, வார்த்தைகள் யாவும் வெறும்
சத்தமோ?
இரா : கோட்புலியாரே, நீர் ஓர் சிவபக்தர்தானே?
கோ : ஆம், அதற்கும் தடையோ, அரனடியானே யான்.
இரா : அறிந்தே கேட்டேன் அடியவரே: சிவபக்தியால் நீர்
செய்தது என்ன? கோயில் கோயிலாக ஓடினீர், அருள்
கிடைத்தது. அதை அல்ல நான் கேட்பது. ஒரு காலத்தில்
உமது மாளிகையிலே, ஏராளமாக நெற்குவியல்
சேகரித்து வைத்திருந்தீரே...
கோ : ஆ...மா....ம். அது... வா.
விசு : ஏன், இழுத்துப் பேசுகிறீர், பொருள், களவோ?
இரா : இல்லை, முனிவரே! அவ்வளவு சாமான்யமான
குற்றத்தையா இவ்வளவு பெரியவர் செய்வார்? நெல்
இவருடையதே. கோயிலுக்கு என்று சேகரித்து
வைத்திருந்தார்.ஒரு சமர். அதற்காக ஊரைவிட்டுச்
சென்றார் – கடுமையான பஞ்சம் ஊரிலே அதுபோது
ஏற்பட்டது. அதன் கொடுமை தாங்கமாட்டாமல், மக்கள்
ஏராளமாக மடியலாயினர்.
நீதி : அதற்கு இவர் என்ன செய்வார்?
விசு : ஏன், சிவ பக்தர் பஞ்சத்தைத் தடுத்திருக்கக் கூடாது என்று
கேட்கிறார் இலங்கேசன்?
இரா : இல்லை, இல்லை, அவ்வளவு பெரிய காரியத்தை நான்
எப்படி இவரிடமிருந்து எதிர்பார்ப்பேன். நான்
சொல்வது வேறு, அந்தப் பஞ்சம், இவருடைய
பண்டசாலையில் தேக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த உணவுப்-
பொருள் கிடைத்தால் தலை காட்டியிருக்காது. மக்கள்
மடியமாட்டார்கள். பிணம் கீழே வீழ்ந்தது – இவர்
கிடங்கிலே நெல் மூட்டைகள் ஏராளம். உணவுக்காக
வெளியே திண்டாட்டம் – உள்ளே நெல்குவியல் குன்று
போல.
நீதி : விவரம் குறைத்து....
இரா : விஷயத்தைக் கூறுகிறேன். பஞ்சத்தில் அடிபட்ட மக்கள்,
கிடங்கிலிருந்து உணவுப் பொருளை எடுத்துக்
கொண்டனர்.
கோ : [கோபமாக] என் உத்தரவின்றி – நான் ஊரிலில்லாத
போது – சிவகாரியத்துக்கென்று இருந்த என்
செந்நெல்லைக் களவாடினர்.
இரா : களவு அல்ல! பகிரங்கமாகவே எடுத்துக் கொண்டனர்.
– எண்ணற்ற மக்களின் உயிரைக் காப்பாற்ற – பிறகு
தந்து விடுவோம் என்று எண்ணி.
கோ : கொள்ளை அல்லவா அது?
இரா : கிடங்கிலே நெல்லை, பஞ்சகாலத்தில் குவித்துக்
கொள்வது?
நீதி : அதுவும் குற்றம்தான்.
இரா : இதற்கு நீர் செய்ததென்ன? கோட்புலியாரே! அன்பே
சிவம் சிவமே அன்பு – அந்தச் சிவத்துக்கு நீர் அடியவர்
– அடியாரே! பட்டினிப் பட்டாளம் உயிரைக்
காப்பாற்றிக் கொள்ள நெல்லை எடுத்துக் கொண்டனர்.
சிவத்தொண்டராம் தாங்கள் என்ன செய்தீர்?
பர : நியாயமான கேள்வி? நானாவது என் தகப்பனாரின்
சொல்லைக் கேட்டு தாயின் தலையை வெட்டினேன் –
கோட்புலி செய்தது எனக்கும் கேள்விதான். ரொம்ப
அக்ரமம், ஈவு இரக்கமற்ற செயல்.
இரா : அதுதான் முக்கியம். இரக்கமற்ற செயல். சிவசொத்து,
அந்த நெல், அதை யார் தின்றார்களோ அவர்களெல்லாம்
சிவத் துரோகிகள். சிவத்துரோகிகளின்
சிரத்தை வெட்டாது விடேன் என்று சீறினார் இந்தச்
சிவபக்தர்... இல்லையா கோட்புலியாரே? சீறினார் –
சீவினார் தலைகளை...
பர : பலரைச் சிரச் சேதம் செய்தார். மகாபாபம். ரொம்ப
அக்ரமம்! நான் தாயை மட்டும் தான் கொன்றேன்.
அதுவும் தகப்பன் பேச்சை எப்படித் தட்டி நடப்பது
என்ற காரணத்தால்.
இரா : இவருக்கு யாரும் கட்டளையிடவில்லை தலைகளைச்
சீவச் சொல்லி ! கொன்றார் கொன்றார், ஆண்களையும்
பெண்களையும் கொன்றார், இரக்கம் துளியுமின்றிக்
கொன்றார் – பதைக்கப் பதைக்கக் கொன்றார் –
வேண்டினர், கொன்றார். காலில் வீழ்ந்தனர், கொன்றார்
– கொன்று தீர்த்தார் சகலரையும் – தேவா! குற்றவாளி
என்று என்னைக் கரைபடுத்திய கம்பரே! இவர் செய்தார்
இக்கொடுமை விசாரணை உண்டா? இல்லை குற்றம்
சாட்டவில்லையே குற்றம் சாட்டாதது மட்டுமா, இத்தனை
கொலைகளைத் தன் பொருட்டு செய்தாரே, இந்தப் பக்த
சிகாமணி என்று மகிழ்ந்து, கைலைக் குன்றிலுள்ள
முக்கண்ணன், இவருக்கு அருள் பாலித்தார்.
நீதி : கொடுமைதான்.
இரா : அதுபோது, உயிருக்குப் பயந்து அந்த மக்கள் எவ்வளவு
கெஞ்சி இருப்பர் – கோட்புலியாரே? எம்மைக்
கொல்லாதீர் – உமது காலில் வீழ்கிறோம், வேண்டாம்
– தயவு செய்க – எல்லாம் அறிந்தவரே! ஏழைகள் பால்
இரக்கம் காட்டுக, என்று எவ்வளவு கெஞ்சியிருப்பர்!
விசு : என்னப்பா, அக்ரமம். அலறித் துடித்து அழுது
புரண்டுதான் இருப்பர். கல்லும் உருகுமே அந்தக்
கூக்குரலைக் கேட்டால்...
பர : இவ்வளவு பேரைக் கொன்றும் ஆத்திரம்
அடங்கவில்லை?
இரா : பக்தி தலைக்கேறி விட்டதே! பாபம்! வெட்டுண்ட
தலைகளைக் கண்டார் – இரக்கம் எழவில்லை –
இன்னும் வெட்டப்பட வேண்டிய தலை உண்டா என்று
தேடினார் இந்த மகானுபாவர். கம்பரே! இவர்
அரக்கரல்ல, அரன் அடியார்! ஒரே ஒரு குழந்தையைக்
கண்டார்.
பர : ஓஹோ அந்தக் குழந்தையின் முகத்தைக் கண்டு இரக்கம்
பிறந்ததோ – [விசுவாமித்திரரைப் பார்க்கிறார்.]
இரா : இல்லை கோபம் வந்தது, அந்தச் சிசுவையும் இந்தச்
சிவபக்தர் கொல்லக் கிளம்பினார்.
விசு : குழந்தையைக் கொல்ல...
இரா : ஐயா வேண்டாம். மற்றவர்கள் சிவசொத்தைத்
தின்றார்கள் என்று கொன்று விட்டீர். இச்சிசு
அக்குற்றமும் செய்யவில்லையே. கொஞ்சம் இரக்கம்
காட்டும், இக் குழந்தையைக் கொல்லாதீர், என்று
வேண்டிக் கொண்டனர்.
விசு : வேண்டிக் கொள்ள....
இரா : சிவபக்தர், சீற்றம் தணியாதவராய் இச்சிசு, அதன்
தாய்ப்பாலைக் குடித்திருக்குமன்றோ – அந்தப் பாலிலே
சிவசொத்து கலந்திருந்ததன்றோ ஆகவே சிசுவும்
கொல்லப்படத்தான் வேண்டுமென்று கூறி, சிசுவைத்
தூக்கி மேலுக்கு எறிந்து, கீழே விழும்போது, இடையில்
வாளை ஏவி, குழந்தையை இரண்டு துண்டு ஆக்கினார்,
இரக்கமற்று. இறைவனின் நற்தொண்டன் என்று
தன்னைக் கூறிக் கொண்டு, இரக்கமற்ற இவர்
அரக்கரல்ல – கம்பரே! நான் அரக்கன். கேட்டால்
என்ன சொல்லுவார்? பக்தி அதனால் செய்தேன்.
என்பார். பக்தியின் பேரால் படுகொலை செய்தேன்
என்பார். பக்தியின் பேரால் படுகொலை செய்தார் –
காரணம் எதுவோ கிடக்கட்டும் – நடந்தது படுகொலை
– இரக்கம் இருந்ததா? துளி! பெண்கள் அழுதபோது?
பால் வடியும் முகமுடைய சிசு கதறியபோது? – இருந்ததா
– இரக்கம் காட்டப்பட்டதா கோட்புலியாரே, இரக்கம்
காட்டினீரா? இரக்கமற்றுப் படுகொலை செய்தவர்
நாயனார் – அடியார் – கொலைக் கஞ்சாக் கோட்புலி!
கட்டை விரலை காணிக்கையாகப் பெற்ற துரோணர்
– தாயின் தலையை வெட்டிய தரும சொரூபி பரசுராமன்
– பெற்றெடுத்த குழந்தையையும் பிரியத்தை அர்ப்பணித்த
காதலியையும் இரக்கமின்றி கைவிடத் துணிந்த
விசுவாமித்திரன் இவர்களெல்லாம் தவசிகள் –
ரிஷிசிரேஷ்டர்கள் – பரமன் அருளைப் பெற்றவர்கள்
– நீதிதேவா! நான் அரக்கன் – இவர்கள் யார்? –
என்னை விசாரிக்கக் கூடிடும் அறமன்றத்திலே இவர்கள்
காப்பாளர்களாம். இரக்கமற்ற இவர்கள் இருக்க
வேண்டிய இடம் இதுவா? குற்றக் கூண்டில் இருக்க
வேண்டியவர்கள்! நீதிதேவா! அறம் – அன்பு –
ஏதுமறியாத இவர்கள், அறநெறி காப்பாளர்களா?
[கோபத்துடன், கூண்டை விட்டு இறங்கிச் சென்று]
[அறநெறி காப்பாளர்கள் இருக்கும் இடத்துக்குச் சென்று]
இரக்கமற்ற இவர்கள் இருக்க வேண்டிய இடம் இதுவா? –
[ஆசனத்தைப் பிடித்தாட்ட அவர்கள் அவறுகிறார்கள்]
[நீதிதேவன் மீண்டும் மயக்கமடைகிறார். கம்பர் பயந்து,
நடுங்கி, அவசர அவசரமாக வெளியே செல்லப்
பார்த்துக் கால் இடறிக் கீழே வீழ்கிறார். இராவணன்
சென்று அவரைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டு,
[திராவிட நாடு 8 – 3 – 1947]
[முற்றும்]