மலரும் உள்ளம்-1/கோழிக்குஞ்சின் கதை
பையன் :
கோழிக் குஞ்சே, உன்கதையைக்
கூறு வாயோ, என்னிடத்தே?
கோழிக் குஞ்சு :
அப்படி யேநான் கூறுகிறேன்.
அண்ணா கதையைக் கேட்டிடுவாய்.
தாயின் வயிற்றில் சிலநாட்கள்
தங்கி இருந்தேன் அதன்பின்னே,
மூலை ஒன்றில் என்அம்மா
முட்டை யாக இட்டனளே.
அதனைக் கண்ட ஒருமனிதன்
அவனது அருமை மனைவியிடம்,
“முட்டைத் தோசை சுட்டுத்தா.
மிகவும் ஆசை” என்றிடவே,
“அடைக்கு வைப்போம் இதனை நாம்.
அப்புறம் சிறிய குஞ்சுவரும்.
குஞ்சு வளர்ந்து சிலநாளில்
கோழி யாகும். அக்கோழி
தினமும் முட்டை இட்டுவரும்
தின்ன லாமே இருபேரும்”
என்றனள், அவனும் ‘சரி’யென்றான்.
என்னுடை உயிரும் தப்பியது!
மஞ்சள் தாதைத் தின்றேநான்
வளர்ந்தேன், அந்த முட்டைக்குள்.
அடியேன் முட்டைக் குள்ளேயும்,
அம்மா முட்டை மேலேயும்
இருந்தோம், மிக்கப் பொறுமையுடன்.
இருபத் தொருநாள் ஆயினவே.
எத்தனை நாள்தான் அடைபட்டு
இருப்பது என்றே கோபமுடன்
மூக்கால் முட்டையின் ஓட்டினைநான்
முட்டி உடைத்து வெளிவந்தேன்.
வந்ததும், என்னை என்அம்மா
மகிழ்ச்சி யோடு வரவேற்றாள்.
நாட்கள் வளர இறக்கையுடன்
நானும் வளர்ந்து நடைபோட்டேன்.
‘கொக்கக் கோ’வென என்தாயும்
கூப்பிட நானும் ஓடிடுவேன்.
அன்புடன் என்னைப் பத்திரமாய்
அழைத்துச் செல்வாள், அவளுடனே.
குப்பை கிளறி ஆகாரம்
கொத்தித் தின்னப் பழக்கிடுவாள்.
பருந்தைக் கண்டால் இறக்கையினுள்
பதுக்கி என்னை வைத்திடுவாள்.
குருணை யோடு தானியங்கள்
கொடுக்கின் றார்கள், மனிதர்களும்.
தின்று, தின்று என்னுடலும்
தினமும் கொழுத்து வருகிறது.
என்னை இப்படி வளர்த்திடுவோர்
என்று கழுத்தைத் திருகுவரோ?
ஈசன் கருணை புரிவாரோ!